Om de een of andere reden slaap ik de laatste nacht voor een vliegreis nooit goed. Ik ben dus al vroeg wakker en Rick tot mijn verbazing ook. We doezelen nog wat, maar staan dan maar op. De kinderen daarentegen hebben helemaal geen interesse om op te staan. Kai wil zelfs niet mee snorkelen, dus gaan Rick en ik samen. Nog even visjes kijken, ik vind dat altijd leuk op de dag van vertrek.

Na een uurtje krijg ik het alweer koud en Rick moet nog heel wat pakken. Ik blijf met Kai en Katja in het zwembad en daarna de zee. Op het platform in de zee, waar iedereen vanaf springt, kom ik een oudere vrouw uit New York tegen. We beginnen en gesprek en ze vertelt, dat ze in september naar Washington gaat komen om tegen de oorlog in Irak te protesteren. Ze is een interessant iemand en vertelt, dat ze een studie heeft gedaan naar de methodes van geboortes in de ontwikkelde landen en dat ze Nederland zo speciaal vindt, vanwege de vele thuisgeboortes. Helaas moet ik daarna terug naar het hotel om te gaan eten, maar ik had graag nog meer met haar gekletst.

Terwijl de kinderen voor het laatst de cockatoos en papegaaien op hun arm krijgen leggen Rick en ik de laatste hand aan het pakken. Daarna gaan we het lekkere ontbijt buffet beneden eten. Ze hebben er zalm en heerlijke Goudse kaas. We eten veel, want we weten, dat we geen lunch zullen krijgen.

Na het eten gaat Rick uitchecken en gaan de kinderen en ik nog even afscheid nemen van de wel heel lieve cockatoos, Lisa, Candy, Rosie en Tommy. Die laten zich allemaal gewillig aaien en dat heeft tot gevolg, dat Katja (en in mindere mate Saskia) nu een cockatoo wil. Ik vertel ze, dat dat me veel te veel werk is, de poezen kosten me al genoeg tijd! Ze kunnen jaarlijks van deze vogels genieten op Aruba!

Omdat we vorig jaar (we vertrokken op zaterdag) eindeloos in de rij stonden voor de Amerikaanse douane (waar je al op Aruba doorheen gaat), proberen we ongeveer twee en een half uur voor vertrek op het vliegveld te zijn. We nemen de huurauto naar het vliegveld (kost $5 meer, maar minder dan een taxi) en krijgen er ternauwernood alle baggage in! Het is maar goed, dat we in Washington twee taxi’s moeten nemen, want in een auto zou dit alles gewoon niet passen.

De kinderen en ik slepen alle baggage naar binnen, terwijl Rick de auto wegbrengt. Wij checken het ook allemaal alvast in, want we zijn de enige wachtenden. Rick hoeft alleen zijn paspoort maar te laten zien om nog zijn instapkaart te krijgen. Hij heeft het voor de verandering maar makkelijk!

We lopen naar buiten en onze paspoorten en Arubaanse vertrekkaarten worden gecheckt. Dan kunnen we doorlopen de terminal in. Waar vorig jaar, die enorme rij stond staat niemand en we hebben alle tijd om de winkeltjes te bekijken. Katja koopt wat cadeautjes voor Leah en familie en Rick en ik vinden een leuke, vrolijk geverfde hagedis om aan de muur te hangen.

Dan gaan we door de Arubaanse veiligheidscontrole. Iedereen spreekt nog Nederlands en we hoeven onze schoenen niet uit. De volgende stap is paspoort controle aan de Amerikaanse zijde en even later zien we onze baggage al netjes op karretjes geladen om door de Amerikaanse douane te gaan. Ik ben een beetje zenuwachtig, want ik draag mijn nieuwe juwelen en als dat wordt ontdekt, moeten we daar belasting over betalen. Maar gelukkig let niemand erop en kunnen we zo onze koffers op de lopende band gooien.

Nu moeten we nog een keer door de veiligheidscontrole, ditmaal zonder schoenen en dan zijn we eindelijk bij de gates. Toch duurde dit alles maar een half uur op zijn hoogst en is het duidelijk, dat het beter is om door de weeks te vertrekken, dan op het weekend (logisch ook, natuurlijk)!

Vlak bij de gate is een kantoortje met een aantal internet computers. Voor 20 dollarcent per minuut kun je internetten. Er is nog een computer vrij en ik voed hem $10, 50 minuten dus. Ik schrijf twee dagen van dit blog en zet ze online en lees alle fora en wat email en dan zijn de 50 minuten op. Wel een leuke manier van tijd verdrijven! Om mij heen zitten (veelal jonge) Amerikanen, die hun email checken en eentje had het over zijn universiteit en wat de eisen voor volgend jaar zijn. De zomer zit er voor iedereen in de VS bijna op, na 5 september (Labor Day) is vrijwel iedereen terug op school, van welk niveau ook.

We gaan op tijd aan boord en de vlucht naar San Juan verloopt voorspoedig. Daar wachten we een uur en vertrekken met een heel klein beetje vertraging op weg naar Washington. Helaas voelt Saskia zich niet lekker en moet overgeven. Waarschijnlijk luchtziekte, want ze heeft ook last van wagenziekte. Ze eet daarna haar maaltijd (pasta) lekker op en het lijkt verder goed te gaan. Rick en ik nemen het kip gerecht en zijn het erover eens, dat het zowaar goed smaakt. Terwijl ik dit schrijf zijn we een uur buiten Washington en ik kan niet wachten tot we thuis zijn! We kunnen weer terugkijken op een heerlijke vakantie!

Onze laatste volle dag in Aruba en we besluiten er alles uit te halen. Als eerste gaan Rick, Kai en ik in alle vroegte snorkelen bij de rotsen voor het hotel. In de vroege ochtend zijn er meer vissen en vorig jaar zagen we zelfs een schildpad daar. We zien vandaag twee kreeften en allerlei kleurige vissen, wormen en enge schorpioenvissen.

Door alle zonnebrandcreme zijn de kraaltjes in Saskia’s haar helemaal plakkerig geworden. Tammy, de “vlechtster”, heeft vorig jaar ook op de laatste dag de kraaltjes vervangen en we zien haar op weg naar de lunch bij Gilligan’s weer. We spreken af, dat Saskia na de lunch opnieuw “gekraald” wordt. Het fijne van Aruba vind ik, dat het (ondanks al het gedoe rond Natalee Holloway) veilig is voor de kinderen. Er zijn geen drug dealers of andere verkopers op het strand, die je lastig vallen, bijvoorbeeld, iets wat op andere Caribische eilanden nog weleens gebeurd.

Katja blijft bij het hotel om op Saskia te wachten en passen en begint alvast in te pakken. Rick, Kai en ik gaan snorkelen bij Malmok. Daar zien we drie inktvissen en de “butterfly” visjes waar ik zo dol op ben. We blijven bijna twee uur in het water, maar dan krijg ik het koud. Dat is deze vakantie voor mij telkens het einde van het snorkelen geweest, ik krijg het op een gegeven moment ijskoud. De “bodyglove” (een wetsuit topje), die ik eerder deze vakantie kocht, helpt wel iets, maar niet afdoend.

Op de terug weg stoppen we nog even bij de Balashi logo winkel. Balashi is de naam van het bier, dat op Aruba wordt gebrouwen en Rick koopt een t-shirt en Kai een polo shirt met het merk fleswater erop.

Terug bij het hotel genieten we van het zwembad en de zee en gaan dan alvast inpakken. We geven onszelf een half uur en zijn dan al een heel eind. De tas met Nederlandse spullen zit flink vol! Ons afscheids happy hour drankje drinken we bij de Kokoa bar. Daar hebben we deze vakantie erg leuke mensen ontmoet en een ervan, Johan, is er nu ook. Met hem heeft Rick een paar keer gedoken. Rick tracteert hem op een Balashi en we praten wat af. Johan heeft een interessante baan, waarbij hij de wereld rondreist. Alleen in Amerika is hij nog niet geweest. Natuurlijk nodigen we hem bij ons uit. Meestal zijn dit soort contacten “ships that pass in the night”, maar je weet nooit.

Ook zien we onze serveerder van een paar avonden terug bij Le Dome bij de bar en tot onze verrassing tracteert hij ons op een rondje. Erg leuk! Hij gaat deze week terug naar Nederland na een jaar Aruba, want hoezeer hij ook dol is op Aruba, hij mist zijn familie en vrienden te erg.

Nadat we van een laatste adembenemende zonsondergang hebben gezien en gefotografeerd lopen we terug naar het hotel. Daar maken we ons klaar voor het avondeten, dat we in het hotel gaan eten bij het mooie restaurant Pago Pago. Daar worden we hartelijk ontvangen, Errol, onze serveerder maakt grapjes met Saskia over haar Nintendo en is werkelijk heel goed. We genieten van onze laatste avondmaaltijd op het eiland, maar de kinderen zijn ontzettend moe en gaan al snel weer naar boven.

Rick en ik willen nog even in het casino spelen, want we hebben nog $10 coupons voor de Blackjack. Weer wordt het gezellig, omdat de dealers het leuk vinden Nederlands te praten. Over het algemeen vinden we het personeel bij het Wyndham hotel vriendelijker, dan vorig jaar bij de Radisson. We zijn er nog niet uit, waar we volgend jaar willen logeren, maar deze ervaring bij de Wyndham is wel erg goed geweest.

Al heel vroeg vertrekken Rick en Katja (die zich gelukkig weer goed voelt) voor hun laatste duik deze vakantie bij het "Blue Reef". Kai, Saskia en ik gaan vlakbij het hotel snorkelen. Dat kleine stukje rotspartij daar heeft heel wat leven! We zien er twee kreeften (voor mij de eerste ooit in het "wild") en een enorme mureen. Helaas gaat Saskia's snorkel stuk en moeten we eruit.

Bij een van de vele duikwinkeltjes kopen we een nieuwe snorkel en als we daarmee klaar zijn komen Rick en Katja alweer aan lopen. Ik neem Rick gauw mee naar de rotsen en de mureen en kreeft zijn er waarempel nog.

Omdat het gisteren niet lukte besluiten we vandaag de saucijzebroodjes (en voor Saskia een kaasbroodje) bij Superfood te halen op weg naar De Palm Island. Daar warmen ze ze lekker op en zo hebben we een lekkere, goedkope, erg Nederlandse lunch.

De Palm Island blijft onze favoriete snorkelplaats op Aruba. De papegaaienvissen zijn er zo mooi en vrij tam, je kunt ze soms aaien. Het is er vrij ondiep, dus je kunt ook mooie foto's maken (tenminste, ik hoop, dat ze gelukt zijn).

We blijven er tot vier uur en stoppen op de terugweg in Oranjestad bij de juwelier. Katja en Saskia willen ook wel erg graag een glinsterend souvenir en kiezen beiden een mooi paar oorbelletjes uit. Rick zal weten, dat hij drie vrouwen onder zijn vleugels heeft!!!

Hierna gaan we voor onze laatste inkopen naar Superfood en zoals ieder jaar zullen we weer een hele tas met Nederlands lekkers mee naar huis slepen. Hopelijk blijft het allemaal een beetje heel, want veel van de sauzen en de pindakaas zitten in glazen potten.

Voor onze "happy hour" drink gaan we naar Piet's Bar en nemen daar afscheid van de twee dames, Estrelita en Luz, waar we altijd gezellig mee kletsen. De frietjes met pindasaus bij Piet's Bar zijn niet te versmaden en we eten vanavond zelfs twee bakjes op!

Hierdoor hebben we niet zoveel honger als we om 8 uur bij Papiamento komen om te eten. Het is ook flink warm, de fameuze Arubaanse wind is vanavond maar zwak. Ik bestel twee voorafjes, want een heel hoofdgerecht is me te veel. Een van de gerechten, die ik bestel, is weer Keshi Yena. Ik blijf dat een heerlijke combinatie van ingredienten vinden.

We zijn allemaal ontzettend moe van alle zon en zee vanavond, dus geen casino, maar lekker op de kamer lezen. Morgen alweer de laatste volle dag in Aruba, wat vliegt zo'n vakantie toch voorbij!

We slapen vanochtend wat uit, want het is gisteravond laat geworden en Katja voelt zich niet zo lekker. Gelukkig gaat dat na een ontbijtje met yoghurt en een krentenbol alweer een stuk beter en we maken ons klaar om naar de "Natural Pool" te rijden.

Dit was een van de redenen, waarom we onze auto halverwege de vakantie inwisselden. Niet alleen was de auto van Hertz te klein, maar we mochten er ook niet mee naar de Natural Pool.

De naam zegt het al, het is een natuurlijk gevormd zwembad aan de ruige oostkust van Aruba. De Arubanen noemen het "Conchi" en de weg erheen is op zijn zachtst gezegd ontzettend ruig met grote scherpe stenen. Twee jaar geleden hebben we er een lekke band opgelopen, maar toen hadden we dat kleine autootje van Hertz.

Vorig jaar ging het wel goed en lukte het om er te zwemmen en snorkelen. Dat was spectaculair en dus wagen we het dit jaar weer. De Jeep Cherokee is veel beter uitgerust om zo'n weg te rijden en we vinden het vrij makkelijk en zonder kleerscheuren.

Het snorkelen is er net zo mooi als we van vorig jaar herinneren, vooral rond het middaguur, als de zon op de grote, kleurige koraal wand schijnt en de vissen, die zich daar verstoppen, zichtbaar worden.

Na een paar uur lekker gesnorkeld te hebben rijden we terug naar Oranjestad. Onderweg zien we leuke, kleurige "cunucu"s, de originele Arubaanse huisjes. Overal waaien gele, groene of oranje vlaggetjes en staan politieke borden. Er wordt op 23 september gestemd en de campagnes zijn duidelijk in volle gang. Het is een kleurig geheel.

Ons oorspronkelijke plan was om bij Superfood saucijzebroodjes te halen en die voor de lunch te eten. Maar de supermarkt blijkt om 12 uur te sluiten op zondag. Niet getreurd, we rijden terug de stad in en hebben onze tweede lunch deze vakantie bij de Paddock. Het eten daar is zo heerlijk Nederlands en de bediening ook. Behalve het prachtige weer waan je je even in Nederland daar!

Na een lekker stokbroodje gezon daar relaxen we de rest van de middag in het zwembad en de zee. We hebben vanavond een vroege reservering voor een tafeltje bij Marandi. Dit Nederlandse restaurant heeft een "palapa" als dak en is aan het strand gesitueerd. Hierdoor maken we alweer een heel mooie zonsondergang mee! Het eten is ook erg lekker en de bediening bijzonder vriendelijk. Alweer krijgen we complimenten, dat onze kinderen en Rick zo goed Nederlands spreken. Ze glunderen allemaal!

Helaas voelt Katja zich door de warmte toch weer niet lekker en rekenen we gauw af. Hopelijk zet deze malaise niet verder door, want ze wil nog graag een keer gaan duiken deze vakantie!

Rick en ik eindigen onze avond in het Casino. Dit keer is het erg gezellig, hoewel we bepaald niet winnen! We kletsen leuk Nederlands met de dealers Elvis en Edgar, die zeggen vrijwel nooit Nederlandse klanten te krijgen. Ze vonden het duidelijk leuk om eens Blackjack in het Nederlands te spelen!

Rick en ik staan rond kwart voor acht op. Ik wil vroeg gaan wandelen anders is het zo verschrikkelijk heet en vochtig en om de een of andere reden heb ik hier de hele tijd dorst! Ik voel me als zo'n schipbreukeling, die alleen nog maar aan water kan denken. Dat kopen we meteen bij de eerste "bar" ('s ochtends koffiebar, natuurlijk). Ik leeg mijn flesje meteen, wat Rick de opmerking ontlokt, dat ik het als schipbreukeling niet zou halen. Nou, ik ben ook niet van plan er een te worden!

We lopen naar de kleurige vissersboten en ik neem heel wat foto's. Onderweg ontmoeten we een Amerikaans stel, dat ziet hoe ik foto's aan het nemen ben. Zij komen al sinds 1986 ieder jaar naar Aruba en raadden ons aan naar Casibari te gaan, dat schijnt heel mooi te zijn. Het ziet er echter naar uit, dat dat dit jaar niet gaat lukken voor ons, dus, ach jee, we moeten volgend jaar wel terug! We hebben dit eiland nog steeds niet helemaal verkend!

Terug bij het hotel eten we ontbijt en de kinderen verkiezen om met de vogels in het hotel te gaan spelen en in het zwembad te gaan zwemmen. Ik vind dit zwembad maar matig, want door de vele wind drijft er allerlei viezigheid in. De vogels vind ik wel erg leuk, vooral de cockatoos, die zich gewillig laten aaien. Katja wil nu per se een cockatoo, maar Rick en ik zien dat niet zitten. We hebben al genoeg dieren en wie moet er dan voor zo'n vogel zorgen, als wij op reis zijn, wat toch regelmatig het geval is? We proberen haar al dagen te laten zien, dat het gekkerwerk is, ook al omdat ze over drie jaar al uit huis gaat en op college kan ze het wel vergeten, zo'n enorme kooi met vogel!

Beneden in de lobby is een panel met allerlei berichten. De meeste daarvan laten je weten, dat er op maandag een manager's cocktail party is en op woensdag een cabaret en meer over het hotel. Maar je kunt ook een persoonlijk berichtje aanvragen. Rick wilde niets hebben voor onze trouwdag vandaag, maar dit leek me toch wel leuk. Ik ben dus eergisteren gaan vragen hoe ik zo'n berichtje kon schrijven.

Ik werd daarvoor naar een kantoortje gestoord en ik moest naar Ramiro Rafael vragen. Nou, die bleek er dus niet te zijn. Ik vroeg de hoogst onbehulpzame en ongenaakbare Nederlandse dame dus hoe dit alles in zijn werk ging, want ik zou graag vandaag, zaterdag, een berichtje plaatsen.

Dat zou niet gaan, zei ze, want ze zijn op zaterdag niet op kantoor. Ok, dan voor vrijdag, geen probleem, een dagje te vroeg is niet erg. Het kost $10 verklaarde ze nog ijzig, hopend mij van dit idiote idee af te brengen. Maar helaas voor haar, ik schreef een berichtje en zij moest het gisteren intikken.

We hebben nu dus al twee dagen genoten van mijn berichtje (Happy 17th Anniversary, Rick, All my Love, Petra), de kinderen zagen het het eerst gisteren en het staat er waarschijnlijk morgen nog, want ze komen natuurlijk pas maandag weer op hun werk. Wat een deal!

Rick en ik pakken onze snorkelspullen (althans, dat denk ik) en gaan naar Malmok om inktvissen te zoeken. Als we daar aankomen bemerk ik, dat ik mijn snorkelspullen ben vergeten (ik droeg een heel stel andere dingen). Rick, galant als altijd, biedt mij zijn masker en gaat zelf helemaal terug om mijn spullen op te halen. Terwijl hij weg is, zie ik allerlei mooie vissen en ik kan niet wachten ze aan hem te laten zien. Samen snorkelen we een paar uur en zien allerlei moois.

Met lunchtijd zijn we terug en gaan met de kinderen bij Gilligan's bij het Radisson hotel eten. We vinden allemaal, dat het voelt alsof we "thuiskomen" hier. Het is zoals altijd erg lekker eten, hun kip sate is om je vingers bij af te likken.

Na het eten gaan Rick en ik naar Oranjestad om mij armband op te halen, die bij de juwelier gemaakt is. Hij ziet eruit, alsof we hem pas hebben gekocht en we zijn beiden zeer onder de indruk! En dat allemaal gratis!!

Saskia is de charger van haar Gameboy kwijt en we weten allebei hoe dat toch wel een handige babysit kan zijn op reis, dus we kopen een nieuwe bij een van de electronica zaakjes in Oranjestad.

Op de terugweg stoppen we nog even bij de supermarkt, ik koop de nieuwe Nederlandse tijdschriften van deze week en we kopen nieuwe ontbijt spullen. Het is druk, want het natuurlijk zaterdag en iedereen, die op het eiland woont, komt inkopen doen. Opvallend is het aantal Nederlanders in de winkel, er wonen er hier toch wel veel, volgens mij.

Na alle hitte liggen we nog even in het zwembad en lees ik wat in de nieuwe tijdschriften en dan ga ik naar de spa om nieuwe nagellak op mijn vingers en tenen te laten aanbrengen.

Ter ere van onze trouwdag gaan Rick en ik vanavond sjiek eten en dan kan ik niet met van die half gelakte en half afgebladderde nagels aankomen natuurlijk. Na zo'n drie kwartier bij de spa zie ik er weer als nieuw uit en heb ik me intussen flink vermaakt. De Nederlandse manager van de spa was hoogst vermakelijk. Iedere keer als de telefoon ging kwam er een welgemeend "Jezus Christus!" uit en dan sprak hij weer uiterst vriendelijk met degene aan de lijn. Die zou nooit kunnen raden, dat hij eigenlijk hoogst geergerd was door die inbreuk op zijn andere werkzaamheden!

We gaan nog even een drankje drinken bij de Kokoa Bar en de zonsondergang is prachtig. Maar de sfeer is lang niet zo leuk als gisteren, toen het bandje speelde, dus we haken al gauw weer af.

In vol ornaat (Rick met jasje en dasje, ik in een nieuwe jurk en natuurlijk met nieuwe sieraden) gaan we nog even in het casino spelen voor het diner. Zonder geluk en het valt ons op hoe stoicijns de dealers zijn, vergeleken met de gezellige dealers in Las Vegas.

Dan is het tijd om naar Le Dome te gaan, waar we de gereserveerde romantische tafel toegewezen krijgen. Dit is een restaurant, dat het ook in Washington of New York prima zou doen, prima service en heel lekker eten. Vooral de profiteroles waren niet te versmaden. Een heel goede keuze voor een speciale aangelegenheid!

De hele dag hebben we herinneringen opgehaald van 17 jaar geleden. De tijd lijkt omgevlogen, maar er zijn ook zo ontzettend veel dingen gebeurd in die tijd, die eindeloos veel herinneringen oproepen. Op naar de volgende 17!

Al om 8 uur vertrekken Rick en Katja voor een dubbele duik. Ze gaan naar plekken, waar ze nog nooit gedoken hebben, het Jane Sea freighter wreck en het Barcandera Reef. Het schijnt prachtig te zijn en ik benijd ze. Ik ben te bang om te duiken, maar oh, wat zou ik graag al dat onderwater moois dichterbij bekijken, dan met snorkelen!

Kai, Saskia en ik gaan als eerste naar de Butterfly Farm. Hier zijn we de afgelopen twee jaar ook geweest en het is er altijd een oase van rust met prachtige vlinders. Ik neem mijn macro lens mee en heb hopelijk een paar heel mooie vlinder closeups, want ze fladderen me wat af, die beestjes!

Het is snikheet bij de farm, dus terug bij het hotel doen we gauw ons zwempak aan. Ik doe mijn "zwemhandschoenen" aan (die het zwemmen zwaarder maken) en ga 45 minuten in zee zwemmen. Heerlijk, geen wallen of kanten, gewoon aan een stuk door zwemmen en onder me zie ik allerlei kleurige visjes. Veel leuker, dan in het zwembad!

We lunchen bij Linda's, een pannenkoekenrestaurant vlak bij het hotel en maken een reservering bij het nieuwe, ernaast gelegen restaurant Bingo's. Dit is een helemaal Nederlands restaurant en Rick ziet al uit naar zijn jenevertje.

Het is alweer drie uur als we terug aan het strand zijn, wat vliegt de tijd toch!! Kai, Katja, Saskia en ik gaan parasailen, terwijl Rick het allemaal filmt op de boot. Katja is de enige van ons, die het weleens gedaan heeft.

Kai en ik gaan samen omhoog en we vinden het fantastisch! Niet alleen hebben we mooi uitzicht over het eiland, maar we zien onder ons ook allemaal schildpadden aan de oppervlakte van het water zwemmen. Het duurt veel te kort naar onze smaak en is flink duur, dus een tweede keer zit er dit jaar niet in. Gelukkig hebben we nu al min of meer besloten, dat als de financieen het toelaten, we hier volgend jaar toch weer terug willen komen en kunnen we de kinderen dus met "volgend jaar weer" tevreden stellen.

We gaan een zonsondergang drankje drinken bij de Kokoa Bar. Hier zijn we al een paar keer geweest deze vakantie. Er komen veel Nederlanders en er speelt een leuk bandje. We raken aan de praat met twee duikers, waar Rick en Katja eerder vandaag mee hebben gedoken. Sommige mensen doen hier niets anders dan duiken! Het is erg gezellig en we blijven langer, dan we gedacht hadden, waardoor we wat laat zijn voor onze reservering bij Bingo's.

Maar ach, niet getreurd, onze tafel staat klaar en de serveerster grapt, dat het hier Aruba tijd is. Het eten is erg lekker, de kinderen krijgen zelfs bitterballen. Mike, een van de eigenaren, komt zich even voorstellen, ik had zijn naam op de Aruba forums op het internet gezien. Ik beloof hem het restaurant overal aan te prijzen, want dat verdient het ook helemaal. Dus bij deze!

Na al het gesnorkel en gezon van de afgelopen twee dagen lijkt ons een dag zonder water en zon een goed idee. De kinderen slapen uit en Rick en ik gaan winkelen in Oranjestad.

Voor we gaan vragen we aan de Hertz dame of we onze 4 wheel drive autootje mee kunnen nemen naar de Natural Pool (reden van het huren van die auto, die eigenlijk veel te klein is voor 5 personen). Haar antwoord is, dat dat niet meer mag.

Rick en ik balen daarvan en kijken op het parkeerterrein van het hotel eens rond en zien daar een Jeep Cherokee van het verhuurbedrijf "American Rental" staan (iedere huur auto hier heeft een grote sticker op het raam met naam en telefoonnummer van het bedrijf). Ik bel het nummer van American Rental en vraag of we die auto eventueel wel mee kunnen nemen naar de Natural Pool (de weg daarheen is niet zomaar ruw, maar ruig te noemen). Ja, dat kon. Wij zijn meteen verkocht, de kinderen zullen achterin meer ruimte hebben en we kunnen overal heen. We spreken af om om half twaalf hun auto in ontvangst te nemen.

Alsof de duivel ermee speelt start onze Hertz auto van de weeromstuit niet. We krijgen zo lang een ander, maar we zijn blij na vandaag van deze kleine autootjes verlost te zijn.

Ik neem Rick mee naar Gemani, waar ik de ring en armband, die ik dolgraag zou willen hebben heb gezien. Het is een wit gouden ring met diamanten en roze saffieren en een daarbij passende armband.

We hebben vorig jaar ook bij deze zaak gekocht en de manager herkent ons. Dit helpt ontzettend in de uiteindelijke prijs, die ver beneden de vraagprijs ligt. We weten, dat we goed zitten, als we later van een medewerkster bij een andere juwelier horen, dat roze saffieren heel populair en zeldzaam zijn en daarom duur.

Ik ben dolblij met mijn (toekomstige, want onze trouwdag is pas op zaterdag en mijn verjaardag pas op 10 september (ring)) cadeau en we zijn ook blij met de nieuwe auto. We vertellen de kinderen niets en lopen met hen naar de oude Hertz auto. Pas dan zeggen we dat we verder moeten lopen en als ze de nieuwe Jeep zien zijn ze laaiend enthousiast! Ze zullen nu niet meer als sardientjes in een blik zitten, heel wat relaxter!

We eten lunch bij Iguana Joe's, een leuk restaurant, dat op de eerste verdieping de hoofdstraat overziet. Ze hebben hier een heerlijke Keshi Yena, een Arubaans gerecht met gesmolten Goudse kaas, waar ik geen Nee tegen kan zeggen. Ook hun drankjes zijn lekker en we genieten allemaal van een heel lekkere lunch.

Na het eten stappen we in onze luxueuze Jeep (wat een heerlijke Amerikaanse luxe!) en rijden naar het oosten van het eiland. Hier stoppen we bij de Grotto van Lourdes, waar een altaar voor de Heilige Maagd is opgezet. Kennelijk worden hier diensten gehouden, want er zijn uit stenen gemaakte banken voor dit altaar. Aan de overkant van de straat is iets soortgelijks voor het Heilige Kind (Divino Nino).

We nemen wat foto's en gaan dan verder naar de "Tunnel of Love". Hier parkeren we, betalen de $7 per persoon (minder voor de kinderen) en krijgen een zaklantaarn omgehangen. Het bord zegt "Guide", maar kennelijk is die zaklantaarn je gids, want er gaat niemand mee de grot in.

Katja, Saskia en ik dragen slippers en de vrouw kijkt bedenkelijk naar onze voeten. Ze hebben een aantal gymschoenen staan, maar we besluiten het op ons eigen schoeisel te wagen.

Het wordt een heel avontuur! De "Tunnel" is ongeveer 300 meter lang en gaat best diep. Het blijft ondergronds warm (niet zoals bij ons, waar het in de grotten koel is) en zo af en toe is het een hele onderneming om verder te gaan, vooral voor Saskia, die toch nog klein van stuk is. Maar na een minuut of 15 vinden we de steile klim naar de uitgang. We kopen dankbaar water van een van de vrouwen daar, want het was benauwd en heet.

Hierna rijden we door naar de Guardirikiri grotten, maar we zijn wat uitgegrot, na de laatste flinke klim. Bij de zandduinen van Boca Prins gaan Kai en Saskia de auto uit, zij herinneren zich deze van vorig jaar en willen even in het mooie witte zand spelen.

Op de terugweg rijden we nog even helemaal naar boven op het hoogste punt van Aruba en kijken over het eiland. Een mooie gele vogel zit boven op een cactus en ik neem foto's. Aruba is woestijnachtig, maar niet minder mooi, dan een tropisch regenwoud.

Bij terugkomst in het hotel gaan de kinderen zwemmen en Rick en ik drinken een van de tientallen martini's op het menu van de bar bij de Radisson. We bestellen ook wat lekkere sushi en hopen op een mooie zonsondergang. Helaas gebeurt die niet, het is vanavond alweer bewolkt!!

De kinderen eten vanavond in het hotel en Rick en ik gaan naar Chez Mathilde. Dit is een heel goed Frans restaurant, gehuisd in een oude "Cunucu", een historisch Arubaans huis.

We hebben van tevoren gereserveerd en we zijn eigenlijk een beetje boos, als we vlak naast een druk gezin met een kind worden gezet, terwijl het restaurant vrijwel leeg is. Ik probeer het aan de serveerster (die vriendelijk Nederlands praat) uit te leggen, maar dan is haar Nederlands opeens niet goed genoeg. Leg maar eens uit, dat als je eens, zoals in ons geval, zonder kinderen bent en in een heel goed restaurant, je niet zit te wachten op een drie jarige, die constant "hi" komt zeggen, hoe schattig ook. Je komt dan als een onaardig iemand over, dus we laten het er maar bij.

Het wordt toch een heel fijne avond en het eten is ronduit voortreffelijk. Ik neem drie voorgerechten, in plaats van een hoofdgerecht en dat bevalt me prima. Ik kan Chez Mathilde van harte aanraden!

Omdat ik me deze vakantie tot nu toe erg lui voel (gewoonlijk loop en ren ik toch wel regelmatig) lopen Rick en ik naar het Playa Linda resort, bij elkaar drie kilometer heen en terug, maar ach, het is toch wat.

We eten ontbijt op de kamer, maar het smaakt me niet. Door alle vochtigheid hier is het meergranen beschuit niet knapperig meer. Tijd dus om weer naar de Superfood te gaan vanmiddag.

Na al het ingesmeer met zonnebrandcreme stappen we in de auto om naar De Palm Island te gaan. We hebben een superkleine auto van Hertz, waar de kinderen eigenlijk niet in passen. Maar het heeft 4 wheel drive en we willen naar onder anderen de "Natural Pool". Helaas zit er een grote sticker op het dashboard met "Do Not Drive to Natural Pool" en we twijfelen nu dus wel. Maar goed, als sardientjes rijden we naar De Palm.

Daar stappen we uit om voor de overtocht en het verblijf op het eiland (waar je prachtig kunt snorkelen en eten en drinken ongelimiteerd is) te betalen en dan merkt Rick, dat hij zijn portemonnaie vergeten is en we moeten helemaal terug naar het hotel! Aruba is een klein eiland, maar het verkeer is flink en zoiets kost al gauw een uur.

Met het geruzie van de kinderen, die zo dicht op elkaar zitten achterin, heb ik wel even behoefte aan alleen zijn. Rick zet me af in het midden van Oranjestad en ik bekijk de vele juwelierswinkels. We zijn hier ieder jaar met onze huwelijksdag en Rick geeft mij dan een mooi sieraad. In de twintig minuten, dat ik rondloop, vind ik meteen wat ik mooi vind en bij dezelfde zaak als waar we vorig jaar iets gekocht hebben, die willen een "speciale" prijs geven daarom. Ik kan niet wachten om het aan Rick te laten zien en dan te hopen, dat hij het aan mij wil geven. Wij zien juwelen als een goede investering, hun waarde wordt nooit minder.

Eindelijk komen Rick en de kinderen terug, want ik heb het superwarm in de hete zon. Om half een gaat de halve dag prijs in voor De Palm Island en precies om die tijd zijn we er weer. We nemen het veerbootje erheen en ontmoeten daar nog een Nederlands-Amerikaans gezin uit Connecticut. De Nederlandse moeder en ik praten even over onze wederzijdse ervaringen, maar zij hebben veel kleinere kinderen en gaan naar een ander deel van het eiland. Helaas zien we ze verder niet meer. Jammer, want ze leek me een leuk iemand, die makkelijk een gesprek aanging. Ships that pass in the night...

We hebben ontzettende honger als we aankomen en meestal is er lekkere kipsate te krijgen. Maar dit keer niet, saai Amerikaans voedsel zoals hamburgers, chicken nuggets en hot dogs is wat de klok slaat. De frietjes zijn wel erg lekker en daar doe ik mijn lunch maar mee.

Zoals iedere keer daar is het snorkelen fantastisch. De gigantische blauwe papegaaievissen alleen al, die zo dichtbij komen, dat je ze kan aaien! En we vinden allemaal nog een inktvis, die een schelp zo vasthoudt, dat je niet bij hem kan komen.

Veel te laat bedenk ik me, dat ik allerlei ruggen heb staan insmeren, maar dat niemand mijn schouders heeft gedaan! En inderdaad zijn die aan het einde van de middag flink rood. We lezen nog wat op het vlonder, in de volle zon, dus al gauw wordt het veel te warm. Er lopen Amerikanen en Nederlanders links en rechts van ons en eerlijk gezegd zie ik er weinig verschil tussen! Ook in Oranjestad eerder vandaag viel me dat op. Mensen waarvan ik zeker was, dat ze Amerikaans waren, bleken opeens Nederlands te spreken.

Na nog een laatste snorkel partij gaan we mee met het veerbootje terug naar het vaste land. Het is rond vijf uur en we stoppen onderweg weer bij Superfood. Hier kopen we meer broodjes, die als sneeuw voor de zon verdwijnen in ons gezin. Ook chocomel is populair en ik koop krentenbollen voor mijn ontbijt. Ik blijf het grappig vinden, hoe de supermarkt hier een van de attracties is voor de kinderen (ok, voor ons ook) vanwege de Nederlandse spullen. Dat zal in Nederland nog wat worden!

Terug in het hotel maak ik me alvast klaar voor de avond, ik neem een douche en kleed me al wat netter aan. De meisjes gaan zwemmen en Rick, Kai en ik lopen naar Piet's Bar voor een drankje. Het weer is op zijn minst dreigend te noemen en de zonsondergang is helemaal niet mooi, helaas. Het bliksemt en dondert zo erg in de verte, dat we het kort maken, want ik wil in mijn nette plunje niet nat worden.

We eten vanavond bij Gasparito, een Arubaans restaurant in Noord. Rick en ik nemen Arubaanse gerechten en vragen ze pittig. Nou, daaraan voldoen ze zeker! We eten er heerlijk! Ik weet niet hoe je "snapper" vertaalt in het Nederlands, maar dat is de vis, die ons wordt voorgeschoteld. Dit is ook een kunstgalerij en er hangen mooie werken over Aruba. We moeten helaas wel binnen zitten, want buiten onweert en bliksemt het van jewelste!

Vandaag gaan we heel wat visjes zien. Rick en Katja hebben om 10 uur hun eerste duik besproken en Kai, Saskia en ik mogen mee als snorkelers (voor maar $10 wat heel redelijk is!). Het Pedernalis wrak, waar we heen gaan, is vrij ondiep en dus ideaal voor beginnende duikers. Voor de verandering zijn Katja en Rick bijna de meest gevorderde duikers!

Als we eenmaal voor anker gaan laten we eerst de duikers van boord gaan. Behalve ons drietjes is er nog een Engelse dame, die niet gaat duiken. Veel van de mensen aan boord hebben net in een zwembad gedoken en proberen deze duik of het echt iets voor ze is om een scuba certificaat te krijgen. De man van de Engelse kon het wel goed in het zwembad, maar hij hyperventileert in de zee. Geen van beiden gaat uiteindelijk het water in.

Ik heb moeite met Kai, want hij wil geen zwemvest aan. Nu vind ik dat gewoonlijk prima, want hij zwemt goed, maar nu is er maar een persoon aan boord, behalve de twee Engelsen en ik. Ik voel me niet veilig en doe zelf ook een zwemvest aan. Eerst weigert Kai dan mee te gaan, maar uiteindelijk haalt hij toch bakzeil. Ik zeg hem, dat het zijn keuze is, ik heb duidelijk uitgelegd waarom hij er een aan moet.

Kai, Saskia en ik snorkelen wat rond, maar we zijn al verwend en vinden het eigenlijk maar saai. Kennelijk moet je echt het wrak binnenduiken om de mooie vissen te zien, want Rick en Katja komen enthousiast weer boven.

Rick wil dolgraag, dat Kai en ik ook ons duik certificaat halen, maar we hebben allebei problemen met de druk op onze oren. Ik zou dolgraag willen, maar het lukt me gewoon niet mijn oren te openen.

Gelukkig heb ik voor Kai (Donald Duck in het Nederlands!) en Saskia leesmateriaal meegenomen, want ze hebben er al gauw genoeg van. Ik draag mijn nieuwe wetsuit top en dat helpt goed tegen het koud worden. Ik zet de kinderen terug op de boot en snorkel zelf nog wat verder. Onder mij zie ik Rick en Katja duiken, heel leuk. Zij zien mij echter niet en Rick heeft de onderwatercamera, dus ik kan het allemaal niet vastleggen op de gevoelige plaat.

Rond twaalf uur zijn we terug op het vaste land en hebben we anderhalf uur om te eten voor onze volgende snorkeltrip. We kiezen Gilligan's, het strandrestaurant van de Radisson, waar we vorig jaar logeerden. Hoewel ik het heel leuk vind bij de Wyndham, waar we nu logeren, is de Radisson toch net iets meer mijn smaak. Alles is mooi daar, het landschap, het zwembad en de restaurants vind ik ook beter. Zo ook Gilligan's, waar ik een heel erg lekkere kipsate bestel en de andere kip sandwiches met Gouda kaas erop gesmolten. We blijven het zo lekker vinden, dat er hier automatisch mayonnaise (ok, Kraft, niet de lekkere Nederlandse fritesaus, maar toch) bij de frietjes wordt geserveerd.

Saskia ontmoet in het zwembad een 10-jarig Nederlands meisje, maar die is niet zo enthousiast om met Saskia te praten. Saskia's Nederlands klinkt denk ik om te beginnen vreemd voor Nederlandse kinderen.

Na de lunch melden we ons voor een snorkel trip op de Arusun, een grote catamaran, waar we twee jaar geleden ook op meegegaan zijn. De eigenaar is Nederlands en vrijwel al het personeel ook. Een pluspunt, vinden wij. Kees, een gepensioneerde Nederlander, die we twee jaar geleden hebben ontmoet en die een groot deel van het jaar op Aruba woont, gaat ook mee.

Hij vertelt, dat zijn jaar bestaat uit een paar maanden Zuid Afrika bij zijn zoon, een aantal maanden Aruba en nog een aantal maanden bij zijn dochter, ik ben vergeten waar zij woont. Dat lijkt me nu een heerlijk leven!!

De kapitein van Arusun heet Jan Tiemen en is ietwat verlegen. Maar met de "first mate" Evert raken we aan de praat. Hij is op een wereldreis, in Brazilie begonnen, daarna heel wat van Zuid-Amerika gezien en nu even een paar maanden op Aruba om geld te verdienen. Hierna gaat hij verder naar Centraal en Noord-Amerika, ook daar zijn onderhoud weer verdienend. In de VS zal dat dan alleen illegaal lukken, of hij dat weet, weet ik niet, maar ik had geen zin om daarop in te gaan. In ieder geval een avontuurlijk persoon!

Als eerste snorkelen we bij Malmok, waar ik een hele school squid zie en een mooie grote pufferfish. Ik neem heel wat foto's. Vervolgens gaan we naar het Antilla wrak, dat helemaal bedekt is met kleurige koralen en prachtige vissen zwemmen daar tussen door. Kai en ik gaan er samen op uit en Rick neemt Saskia onder zijn hoede. Het is een hele zwem, maar Kai en ik zien van alles en wijzen elkaar constant op nieuwe kleurrijke "vondsten". Rick heeft nu de camera, achteraf jammer, want Kai en ik zagen veel meer dan Saskia en hij.

Aan boord krijgen we lekkere hapjes, blokjes Goudse kaas en cervelaat worst met mosterd en augurken en lekkere drankjes, als je wilt met rum.

Katja wil terwijl wij snorkelen, bij een vriendinnetje, dat ze een paar dagen geleden heeft ontmoet, blijven. Als we terug komen van al onze avonturen staat ze al onder de douche. Ze baalt, dat ze deze beslissing heeft genomen (ik kan me nog zo goed herinneren, dat ik jaren geleden in een soortgelijke positie zat!!!), want het meisje bleek van het ene naar het andere zwembad te willen "hoppen" en Katja had daar geen zin in! Ze smeekt ons om morgen iets weg van het hotel te gaan doen, zodat ze niet de hele tijd met dat meisje hoeft te zijn.

Als we terugkomen in het hotel is er geen electriciteit. De noodgeneratoren staan aan, maar dat betekent slechts het broodnodige aan stroom. We hebben een reservering bij de Flying Fishbone om half zes en ik kan geen fohn gebruiken!! Paniek!

We hebben een nette uitlegbrief aan onze deur hangen, maar dat helpt niet! De Flying Fishbone is een speciaal restaurant en daar kan ik niet met zwemhaar aankomen!

Gelukkig flitst net voor 17 uur het licht weer aan en kunnen we ons klaarmaken. We bellen het restaurant, dat we door deze stroomuitval laat zijn en komen er slechts een kwartier te laat aan.

Dit restaurant ligt aan het water en bij sommige tafels zitten de mensen vrijwel letterlijk met hun tenen in het water. Onze tafel is een paar meter van het water verwijderd, maar goed ook, want Kai en Saskia zouden anders kleddernat en zanderig geweest zijn.

Het eten (voor mij crabsalade vooraf en red snapper met tomaten en kappertjes saus als hoofdgerecht) en de bediening zijn voortreffelijk. Woorden schieten tekort voor de spectaculaire zonsondergang, die we er zagen. De desserts zijn te groot, we kunnen ze gewoon niet op! Maar wederom smaken ze heerlijk. Helaas neemt het krijgen van de rekening nogal wat tijd, maar ach, we hebben geen haast.

Omdat we toch nog vrij vroeg terug zijn bij het hotel gaan Rick en de kinderen avondzwemmen. Het zwembad is hier tot 22 uur open. Ik werk mijn blog bij en daarna gaan Rick en ik nog even naar het casino. Het is er druk en er zijn te weinig tafels. We spelen een beetje, maar houden het dan voor gezien. Morgen weer een drukke dag.

Als ik opsta zie ik tot mijn verbazing, dat Rick ook al naast zijn bed staat! Hij wil weleens mee op een van mijn wandelingen, hij heeft de afgelopen twee jaar nog niet half zoveel gezien als ik en voelt nu dat gebrek.

Terwijl de kinderen doorronken lopen we naar Eagle Beach, waar we even gaan het Amsterdam Manor Resort gaan kijken. Het ziet er heel leuk uit, maar meer voor gezinnen met heel kleine kinderen of stellen zonder kinderen. Ik zeg tegen Rick, dat ik ons tweeen hier weleens zie logeren. Heerlijk lijkt me dat!

We kopen een lekkere ijskoffie van dezelfde vriendelijke Nederlandse mevrouw van gisteren en lopen dan terug naar het hotel. Daar smeren we ons in, terwijl Katja en Kai nog steeds onder zeil liggen. Saskia is wakker, maar heeft geen zin met ons mee te gaan.

Rick en ik rijden naar Malmok Beach en gaan daar snorkelen. Hier zien we altijd ongewone vissen, dit keer maar liefst drie inktvissen! Met de laatste speelt Rick wat en die wordt kwaad! Wat een prachtig gezicht! Hij blaast zich helemaal op en wordt blauwig en dan komt er een stoot inkt uit. Heel bijzonder!

Met moeite verlaten we een uur later het water. Het is tijd om de kinderen te halen en te gaan eten, maar het was zo leuk! Net een onderwater ontdekkingstocht, achter of onder iedere rots kun je iets nieuws verwachten.

De kinderen wachten op ons ongeduldig op, waar bleven we nu? Tja, wat vroeger op en je verveelt je niet. We hebben zin in een pannenkoek voor de lunch en rijden eerst naar Linda's dichtbij. Die is op maandag dicht en dus rijden we naar Oranjestad om daar bij het Pannenkoekenhuis te eten. Ik bestel een pannenkoek met kaas, appel, gember en spek. Ze zijn lekker, maar een beetje te verbrand naar mijn smaak.

Nu we toch in Oranjestad zijn besluiten we van de gelegenheid gebruik te maken om "inkopen" te doen. We stoppen bij de DA drogist, want die hebben van die "schep zelf" bakken met allerlei heel lekkere dropjes en snoepjes. Kai en ik vullen twee hele zakken en ik hoop een Nijntje raamding (om de zon tegen te houden) voor mijn zusje. Ze hebben ook schattige baby Nijntje bikini's, maar ik durf niet te schatten wat de maat van mijn nichtje is op het moment.

Hierna gaan we naar Van Dorp, een grote boekhandel, waar ik de nieuwste Suskes en Wiskes insla, zowel als (roddel)tijdschriften en Kai Donald Duck boeken. Een grappig iets is, dat de dame, die hier de baddoeken uitdeelt me eergisteren vroeg, of ik ook Nederlandse tijdschriften had, Story, Prive en dergelijke. Ik antwoordde van ja, want ik had er net een paar verkocht. Ze vroeg of ik ze, als ik ze uit had, aan haar wilde geven. Natuurlijk wil ik dat! Het geeft me ook een beter gevoel, zo gooi ik al dat papier niet zomaar weg.

Het is wel heel leuk, dat vrijwel alle Arubanen Nederlands praten. Wij worden hier als heel bijzonder gezien: een Amerikaans gezin, dat ook Nederlands spreekt! Ze vinden het vooral prachtig om de kinderen Engels te horen spreken, maar dan wel opeens zien reageren als er iets Nederlands wordt gezegd.

Na een snel bezoek aan de apotheek voor de broodnodige Saridon (helpt goed tegen krampen) is ons laatste doel "Windy's", een winkel met duik- en zwembenodigdheden. Ik had het vandaag met snorkelen heel koud en Rick stelde voor om een "shorty" te proberen, een wetsuit met korte mouwen en broek. Deze winkel heeft echter ook een soort wetsuit, dat alleen de romp warm houdt. Dat lijkt me genoeg en dus koop ik dat. Het water is echt niet ontzettend koud, maar na een tijdje begin ik toch te rillen. We zullen zien of dit helpt.

Katja en ik kopen ook nieuwe maskers, want de maskers, die we nu hebben, geven ons hoofdpijn. Achteraf gezien niet verwonderlijk, want mijn oude masker past me gewoon niet meer. Ik ben 20 pond afgevallen vorig jaar en nu heb ik "gaten" waar die er vroeger niet waren in mijn gezicht.

Terug bij het hotel gaan de kinderen het zwembad in en Katja ziet meteen haar nieuwe 17-jarige maatje uit New Jersey. Samen vermaken ze zich prima en zijn zelfs getuigen bij een huwelijk, waar ze hun handtekening voor moeten zetten!! Kennelijk doet leeftijd er hier niet toe!

Rick en ik gaan mijn nieuwe masker uitproberen (zonder finnen, wat toch minder geslaagd is, want ik stap meteen in iets scherps) bij de rotspartij voor het hotel. Dit keer zien we tijdens het snorkelen heel wat. Weer een grote schorpioenvis (waar ik nu wel bang voor ben, want de mevrouw bij de duikwinkel vertelde, dat je, als die je steekt, wel een paar dagen ziek bent!), een zeekomkommer en grote angelfishes. Rick strijkt met zijn buik ergens langs en heeft kriebel. Dat is wel weer genoeg avontuur voor mij en ik zeg hem terug te gaan.

Omdat onze reservering voor het avondeten pas om 8 uur is, besluiten we bij Kokoa aan het water iets te gaan drinken. Dit is een heel Nederlandse bar en we raken aan de praat met de Nederlandse bartender. Hij woont samen met een Venezuelaanse en heeft een drie maanden oud zoontje. Hij is vooral geinteresseerd in hoe Rick Nederlands heeft geleerd, want hij wil, dat zijn vrouw het ook leert. Makkelijk is dat niet, Rick is erg bijzonder (al vindt hij dat zelf niet) want hij heeft nooit in het land gewoond en nooit onderwijs in de taal gehad.

Het is een leuk gesprek en we moeten ons wegrukken om ons klaar te gaan maken voor het diner. We gaan bij Chalet Suisse eten. Hier hebben we vorig jaar ook gegeten, ze hebben lekkere Europese gerechten. Rick bestelt erwtensoep (niet mijn favoriet, maar deze smaakt wel lekker), Kai Wiener Schnitzel en vol au vent. Ikzelf heb de special, tonijn met tomatensaus, ook erg lekker bereid. Net als vorig jaar is dit een heel lekker en heel gezellig restaurant.

Alweer moe van al het zwemmen en de zon laten we het casino voorbij gaan (dit wordt nog een "goedkope" vakantie, ha ha) en gaan bij terugkomst slapen.

Om half acht ben ik weer klaar wakker, ik ben een ochtendmens, what can I say? Iedereen ligt nog in diepe rust, inclusief Rick, dus ik doe heel stilletjes mijn ochtendoefeningen (150 beenoefeningen, 300 buikoefeningen en 50 push ups). Hij veroert geen vin, dus ik ga er alleen op uit.

Met mijn mobieltje en een aantal dollars in een "fanny pack" (zo'n ding dat op je achterste hangt) loop ik naar Eagle Beach. Wij logeren aan Palm Beach, een lang heel druk bezocht strand. Eagle Beach is ook lang, misschien zelfs nog langer dan Palm Beach, maar veel rustiger. Het zand is er onvoorstelbaar wit en zacht (hier op Palm Beach is dat iets minder het geval). Er zijn weinig mensen, maar overal staan rood-witte barrieres, waar de schildpadden hun eieren hebben gelegd. Ik hoop ooit nog eens het uitkomen van zo'n nest mee te maken.

Op de terugweg koop ik een ijskoffie met caramel smaak van een gezellige Nederlandse mevrouw bij het Amsterdam Manor Resort. Dit resort ziet er ook erg leuk uit, maar ik denk, dat het leuker zou zijn, als Rick en ik alleen zouden zijn, het is te rustig voor de kinderen, die nu toch meer actie gewend zijn. De koffie smaakt lekker Nederlands, mede dankzij de Friese Vlag melk erin.

Als ik weer terug ben in het hotel is de rest van het gezin ook op. We eten een snel ontbijt van kaas, yogurt, beschuit en cereal en gaan dan op zoek naar Mangel Halto. Daar moet naar verluid het snorkelen prachtig zijn, maar wij vinden "de" plaats niet. Wel heel veel fire coral (naar als je er per ongeluk tegenaan zwemt) en de enkele papegaaienvis, maar niet het beloofde walhalla.

Na een uurtje houden we het voor gezien (we horen later wel, dat we absoluut niet de goede kant op zijn gegaan, dus misschien proberen we het later in de week nog een keer). Het is inmiddels ook flink bewolkt en we besluiten bij The Paddock, een Nederlands eetcafe, te gaan lunchen. Dit wordt een leuke ervaring. De serveerster kijkt eerst flink op bij de hoeveelheid eten, die we bestellen (een gerecht voor iedereen en nog frikandellen en sate), maar als ik uitleg, dat we dit soort Nederlands eten al jaren niet hebben gehad, begrijpt ze het helemaal. Ze heeft zelf ook een zoon, die meertalig opgroeit. Veel Nederlanders hier kunnen het echt waarderen, dat Rick als Amerikaan zich zo verstaanbaar kan maken.

Na het eten en een fikse regenbui besluiten we de Marriott te gaan bekijken. Want als we volgend jaar terug willen naar Aruba moeten we toch weer ergens nieuw gaan logeren. We vinden de winkels en het zwembad erg mooi, maar het is wel heel afgelegen vergeleken bij de andere hotels.

Hierna relaxen we in het zwembad (ik lees de Libelle en de Prive) en krijgt Saskia vlechtjes in haar haar. We hebben nu al geleerd om een vaste prijs te geven en niet de "$2" per vlecht te doen, een paar jaar geleden kwam het totaal op die manier op $120!!!

Rond zes uur lopen we naar Piet's Bar bij het Hyatt hotel. Daar zijn we oude bekenden en we worden enthousiast begroet door de twee dames, die daar werken, Luz en Estrelita. Hun frietjes met pindasaus zijn nog net zo lekker als altijd, maar helaas is de zonsondergang vandaag niet veel soeps.

Om acht uur hebben we een reservering bij Amazonia een Zuid-Amerikaans steak restaurant. We beginnen daar met een salad bar, met erg lekkere gerechten. Als we daarmee klaar zijn komen er telkens mensen langs met messen vol vleesgerechten. Rick, Katja en ik willen wel wat filet mignon, maar het minuscule stukje, dat we krijgen is te ver doorgegrild. Niet lekker, dus. We proberen er een paar meer en sommigen waren ok, anderen niet te pruimen. Maar niet echt goed, dus. En Kai en Saskia vonden er niets van hun gading, zijnde geen steak liefhebbers. Maar goed, dit was Ricks wens "itch to scratch" zoals we hier zeggen en ook hij vond, dat het vlees veel lekkerder had kunnen zijn.

Na het eten duiken we nog even het casino in. We zijn moe, dus lang duurt het niet. We spelen wat "Let It Ride" , maar de dealer is maar saai (ook al spreekt ze Nederlands, haar naam is Sandra). Misschien maar goed ook, want nu liggen we op tijd in bed en zullen morgen weer fris en vrolijk zijn!

Om half acht ben ik wakker en ik weet, dat de rest van de familie nog lang niet zover is. Ik lig nog een half uurtje na te doezelen, maar sta dan toch op. Rick wordt van mijn gedoe wakker en wil ook wel mee op verkenning.

We lopen eerst naar Pelican Adventures om te vragen over hun duikprogramma, dit blijkt nogal moeilijk te zijn, want als Rick en Katja willen gaan duiken zijn we een heel stel dagen kwijt als gezin. We besluiten eerst nog even bij de andere duikshops te kijken.

Langs de grote hotels lopen we verder, langs de heel kleurige vissersboten, onderwerp van menige foto in mijn albums en langs de kite surfers, van wie een groot deel Nederlands is. Helemaal aan het einde van onze 5 kilometer wandeling zien we de bekende rood-witte barrieres, die aanduiden, dat hier een schildpadnest ligt. Aan de honderden kleine spoortjes te zien is het nest al uitgekomen. Ik twijfel of ik het gegeven telefoonnummer zal bellen, maar volgens Rick is het al zeker dagen te laat (ze graven altijd om te zien of er nog achtergebleven eieren zijn, die niet uitgekomen zijn). Te oordelen aan de sporen gingen de meeste kleine schildpadjes richting snelweg en niet richting zee. Niet goed dus, maar te laat om iets aan te doen.

Bij terugkomst in het hotel knuffel ik de cockatoos, die vogels zijn werkelijk heel leuk, ze vinden het heerlijk om geaaid te worden en wringen zich in de vreemdste bochten om dat voor elkaar te krijgen. De kinderen zijn daar natuurlijk helemaal dol op, maar ik moet toegeven, dat ik het ook zielig vind om zo'n dier alleen te laten, ze genieten zo ontzettend van het aaien! Ik ben helemaal dol op een cockatoo, die zijn ogen helemaal dicht doet van genot.

Als de kinderen eindelijk zijn aangekleed gaan we ontbijten beneden bij het buffet. Dat is wel heel lekker met gerookte zalm, Goudse kaas, omeletten, die je kunt bestellen en veel meer. Maar het is ook flink duur en we weten, dat we met de Nederlandse spullen, die hier verkrijgbaar zijn, heel lekkere en voor ons ongewone ontbijten kunnen samenstellen voor een fractie van de kosten van het buffet.

Na het eten rijden we in onze Hertz huurauto (voor vandaag nog een lekkere ruime Chevrolet, morgen ruilen we die in voor een miniem 4 WD voertuig) naar Superfood, de supermarkt, die wij hier het leukst vinden. We vinden er allerlei Nederlands spul en Nederlandse medewerkers en dat is leuk. Alleen hebben ze geen Nederlandse tijdschriften, dus ik loop naar de Chinese zaak ernaast en daar hebben ze de Story (die vanmiddag het zwembad in is gewaaid en dus miste ik een half blad aan roddels!), Prive en Libelle. Ik koop ook een Donald Duck, want vooral Kai vindt die erg leuk.

Nadat we alles in het piepkleine gehuurde ijskastje in de hotelkamer hebben gepropt (ik verbaas me erover hoe leuk de kinderen al deze Nederlandse etenswaren vinden en ook hoeveel ze enthousiast in het wagentje gooien!), nemen we onze snorkel spullen mee en gaan bij het rotsenpartij vlakbij het hotel snorkelen.

Hier gaan we ieder jaar snorkelen en we vinden er soortgelijke vissoorten terug als vorig jaar: reef squid (rif inktvis ?), eentje ervan was boos op mij en "spuugde" wat bruine inkt mijn richting op, Franse angelfish, squirrelfish en nog veel meer.

Op weg terug naar het strand zie ik, slechts tientallen meters van de kant af, een enorme schorpioenvis! Je zou er maar op stappen, dat zijn geen lieve beestjes! Het is heel moeilijk hem te zien, hij is goed gecamoufleerd tussen de verschillende planten. Het enige dat duidelijk is, zijn zijn ogen!

Na dit avontuur gaan we in het zwembad relaxen. Ik heb wat Nederlandse bladen gekocht vandaag, maar helaas wordt mijn Story het zwembad in geblazen (de wind waait hier constant flink!). Gelukkig staat er niets aardverschuivends in, maar jammer vind ik het wel (welk pak had Willibrord Frequin (en wie is dat eigenlijk) dan aan?).

Aan de bar bij het zwembad raken we aan de praat met een Arubaan, die tien jaar in Nederland heeft gewoond. Hij blijkt in de entertainment industrie te zitten en mede-eigenaar van een cafe in Oranjestad te zijn. Als we de kans krijgen, zullen we daar gaan lunchen.

We hebben vanavond een reservering bij Marina Pirata, een restaurant aan het water, waar je een prachtige zonsondergang kunt zien.

Hier eten Rick en ik barracuda, bereid in de Arubaanse stijl met tomaten, uien en allerlei kruiden. Katja mag een alcoholisch drankje van ons (liever onder toezicht, dan zonder controle zoals zoveel Amerikaanse teenagers) en bestelt een Cosmopolitan. Ze vindt het maar matig (goed zo!). De zonsondergang is heel mooi en kleurrijk en dit restaurant blijft een leuke ervaring!

Terug in het hotel lezen we en al gauw gaan de lichten uit. Zwemmen en zon maken moe!

Aruba, here we come!

Om half drie ben ik klaar wakker. Ik ben tegenwoordig vreemd vroeg wakker en vannacht was dat dus wel makkelijk. We maken de kinderen wakker en om tien voor vier staat de bestelde taxi minivan voor de deur.

Even lijkt er een probleem te zijn, want de van is uitgerust voor gehandicapten. Het goede daarvan is, dat er meer dan genoeg plaats is voor onze baggage, maar de achterste bank is eruit gehaald, waardoor er officieel slechts plaats is voor 5 personen en met de taxi chauffeur erbij zijn wij natuurlijk met zijn zessen. We lossen dit op, door Saskia op mijn schoot te doen. Niet al te veilig, maar er zit niets anders op. Gelukkig verloopt de rit zonder problemen en om net over half vijf worden we bij Dulles Airport afgezet.

We sjouwen de zware tassen naar binnen en sluiten aan bij de lange voor de American Airlines balie. Gelukkig hebben we alle tijd, want het duurt bijna 45 minuten voor we de baggage hebben ingecheckt en achter ons groeide de rij gestaag! Er lijkt ook iets mis met de airconditioning in de terminal, het is er klam en vochtig. Met de enorm hoge temperaturen buiten ben ik blij, dat we er niet in de hitte van de dag staan!

De veiligheidscontrole verloopt heel snel. Net voordat een te strenge TSA officier mij kan zeggen mijn slippers uit te doen ben ik er al doorheen. Het is toch belachelijk, ik heb leren slippers aan, duidelijk geen metaal te bekennen en toch zou ik ze moeten uitdoen??? Ik kan dus ook gewoon door en de rest van het gezin ook.

Met een "People Mover" busje worden we bij de D gates afgezet en onze vlucht naar San Juan, Puerto Rico vertrekt op dezelfde tijd en van dezelfde gate als vorig jaar. Dat is fijn, want TGI Friday ligt daar vlak naast en daar eten we dus een stevig ontbijt, denkend, dat we anders net als vorig jaar tot Aruba geen hap eten te zien zouden krijgen.

Maar tot onze verbazing krijgen we dit keer in het vliegtuig ontbijt geserveerd! Je kunt kiezen tussen een kaas en salsa omelet en cereal. Katja en ik vonden ons TGIF omelet ontbijt helemaal niet lekker en nemen het vliegtuig omelet, dat zowaar beter smaakt! De vlucht naar San Juan verloopt rustig en ik lees mijn boek uit! Dat had ik niet verwacht en ik heb niet veel meer leesvoer mee.

Het vliegveld van San Juan is moderner, dan de meeste Caribische vliegvelden, maar er is geen winkel te bekennen, dus geen kans om een tijdschrift te kopen. Gelukkig krijgen we bij het instappen een tijdschrift over Aruba in handen gedrukt en Rick en ik kletsen het grootste gedeelte van de een uur durende vlucht over wat we graag willen gaan doen en zien.

Als Aruba in zicht komt krijg ik zowaar een brok in mijn keel. Het voelt als een thuiskomst, een heel prettig weerzien. Ook de anderen hebben dat gevoel en als het vliegtuig landt klapt iedereen in het vliegtuig van enthousiasme. De vakantie kan beginnen!

We gaan helemaal aan de rechterkant staan bij douane, naast de rij waar Arubaanse en Nederlandse burgers doorheen mogen. We worden door die beambte geroepen, dat wij wel bij hem er doorheen mogen. Gelukkig maar, want de familie voor ons neemt eindeloos tijd en heeft de douane formulieren nog niet eens ingevuld!!

De beambte vindt het leuk even Nederlands met ons te spreken en heet ons van harte "Bon Bini" (welkom). We lopen door naar de baggage band en dan vraagt Saskia aan Rick of hij haar Gameboy heeft meegenomen, die had ze neer gelegd, toen we net buiten het vliegtuig naar de wc gingen. Uh, nee, die had Rick niet gezien...

Met zijn paspoort gaat hij terug naar de douane, die hem erdoor laat om de Gameboy te halen. Probeer dat maar eens bij de overgestresste Amerikaanse douane!!

Met Gameboy komt hij terug en al gauw hebben we al onze baggage. In plaats van de bus verkiezen we dit jaar een taxi te nemen. We vinden meteen een grote van, die ruim plaats heeft voor zowel de baggage als ons. De chauffeur spreekt ook Nederlands en is heel geinteresseerd in onze grappige Nederlands-Amerikaanse mix.

Voor we het weten zijn we bij het Wyndham hotel. We checken in en krijgen meteen de kamers, waar we om gevraagd hebben: een met king size bed voor Rick en mij en een aangrenzende (met deur ertussen) met twee dubbele bedden en een extra bed voor de kinderen op de twaalfde verdieping. We kijken uit op het zwembad en de zee en kunnen de fonteinen van het zwembad goed horen.

Onze kamer is schoon, die van de kinderen nog niet, dus verkleden we ons allemaal snel in ons zwempak en gaan, omdat we vergaan van de honger, een snack eten in het restaurant bij het zwembad. Frietjes met mayonnaise smaakten nog nooit zo lekker!

Hierna zwemmen we eerst in de zee (Katja heeft sjans met een Arubaan, maar vindt dat maar niets, dus probeert ze angstvallig bij ons te blijven, zodat hij geen kans krijgt) en verplaatsen ons daarna naar het zwembad wat allerlei mooie fonteinen heeft.

Op de weg terug naar onze kamer maken we voor het eerst kennis met de heel lieve cockatoos en papegaaien, die bij het Wyndham horen. Vooral de cockatoos vinden het heerlijk geaaid te worden, ze wringen zich in allerlei bochten en sluiten hun ogen. Dit betekent natuurlijk, dat de kinderen er vrijwel niet weg te slaan zijn! Ik snap het wel, want ik vind zo'n vogel ook wel erg bijzonder.

We hebben besloten vanavond in het hotel te eten, omdat we nog geen auto hebben. De keuze valt op Blossoms, een Chinees-Japans restaurant. Het eten is wel lekker en goed voorbereid, maar mijn hemel, wat duur!! Maar ja, we zijn op vakantie!

Al vroeg zijn we zo moe, dat de lichten uitgaan. Het was een lange dag, maar we zijn weer op ons favoriete eiland: Aruba!!