Aruba, here we come!

Om half drie ben ik klaar wakker. Ik ben tegenwoordig vreemd vroeg wakker en vannacht was dat dus wel makkelijk. We maken de kinderen wakker en om tien voor vier staat de bestelde taxi minivan voor de deur.

Even lijkt er een probleem te zijn, want de van is uitgerust voor gehandicapten. Het goede daarvan is, dat er meer dan genoeg plaats is voor onze baggage, maar de achterste bank is eruit gehaald, waardoor er officieel slechts plaats is voor 5 personen en met de taxi chauffeur erbij zijn wij natuurlijk met zijn zessen. We lossen dit op, door Saskia op mijn schoot te doen. Niet al te veilig, maar er zit niets anders op. Gelukkig verloopt de rit zonder problemen en om net over half vijf worden we bij Dulles Airport afgezet.

We sjouwen de zware tassen naar binnen en sluiten aan bij de lange voor de American Airlines balie. Gelukkig hebben we alle tijd, want het duurt bijna 45 minuten voor we de baggage hebben ingecheckt en achter ons groeide de rij gestaag! Er lijkt ook iets mis met de airconditioning in de terminal, het is er klam en vochtig. Met de enorm hoge temperaturen buiten ben ik blij, dat we er niet in de hitte van de dag staan!

De veiligheidscontrole verloopt heel snel. Net voordat een te strenge TSA officier mij kan zeggen mijn slippers uit te doen ben ik er al doorheen. Het is toch belachelijk, ik heb leren slippers aan, duidelijk geen metaal te bekennen en toch zou ik ze moeten uitdoen??? Ik kan dus ook gewoon door en de rest van het gezin ook.

Met een "People Mover" busje worden we bij de D gates afgezet en onze vlucht naar San Juan, Puerto Rico vertrekt op dezelfde tijd en van dezelfde gate als vorig jaar. Dat is fijn, want TGI Friday ligt daar vlak naast en daar eten we dus een stevig ontbijt, denkend, dat we anders net als vorig jaar tot Aruba geen hap eten te zien zouden krijgen.

Maar tot onze verbazing krijgen we dit keer in het vliegtuig ontbijt geserveerd! Je kunt kiezen tussen een kaas en salsa omelet en cereal. Katja en ik vonden ons TGIF omelet ontbijt helemaal niet lekker en nemen het vliegtuig omelet, dat zowaar beter smaakt! De vlucht naar San Juan verloopt rustig en ik lees mijn boek uit! Dat had ik niet verwacht en ik heb niet veel meer leesvoer mee.

Het vliegveld van San Juan is moderner, dan de meeste Caribische vliegvelden, maar er is geen winkel te bekennen, dus geen kans om een tijdschrift te kopen. Gelukkig krijgen we bij het instappen een tijdschrift over Aruba in handen gedrukt en Rick en ik kletsen het grootste gedeelte van de een uur durende vlucht over wat we graag willen gaan doen en zien.

Als Aruba in zicht komt krijg ik zowaar een brok in mijn keel. Het voelt als een thuiskomst, een heel prettig weerzien. Ook de anderen hebben dat gevoel en als het vliegtuig landt klapt iedereen in het vliegtuig van enthousiasme. De vakantie kan beginnen!

We gaan helemaal aan de rechterkant staan bij douane, naast de rij waar Arubaanse en Nederlandse burgers doorheen mogen. We worden door die beambte geroepen, dat wij wel bij hem er doorheen mogen. Gelukkig maar, want de familie voor ons neemt eindeloos tijd en heeft de douane formulieren nog niet eens ingevuld!!

De beambte vindt het leuk even Nederlands met ons te spreken en heet ons van harte "Bon Bini" (welkom). We lopen door naar de baggage band en dan vraagt Saskia aan Rick of hij haar Gameboy heeft meegenomen, die had ze neer gelegd, toen we net buiten het vliegtuig naar de wc gingen. Uh, nee, die had Rick niet gezien...

Met zijn paspoort gaat hij terug naar de douane, die hem erdoor laat om de Gameboy te halen. Probeer dat maar eens bij de overgestresste Amerikaanse douane!!

Met Gameboy komt hij terug en al gauw hebben we al onze baggage. In plaats van de bus verkiezen we dit jaar een taxi te nemen. We vinden meteen een grote van, die ruim plaats heeft voor zowel de baggage als ons. De chauffeur spreekt ook Nederlands en is heel geinteresseerd in onze grappige Nederlands-Amerikaanse mix.

Voor we het weten zijn we bij het Wyndham hotel. We checken in en krijgen meteen de kamers, waar we om gevraagd hebben: een met king size bed voor Rick en mij en een aangrenzende (met deur ertussen) met twee dubbele bedden en een extra bed voor de kinderen op de twaalfde verdieping. We kijken uit op het zwembad en de zee en kunnen de fonteinen van het zwembad goed horen.

Onze kamer is schoon, die van de kinderen nog niet, dus verkleden we ons allemaal snel in ons zwempak en gaan, omdat we vergaan van de honger, een snack eten in het restaurant bij het zwembad. Frietjes met mayonnaise smaakten nog nooit zo lekker!

Hierna zwemmen we eerst in de zee (Katja heeft sjans met een Arubaan, maar vindt dat maar niets, dus probeert ze angstvallig bij ons te blijven, zodat hij geen kans krijgt) en verplaatsen ons daarna naar het zwembad wat allerlei mooie fonteinen heeft.

Op de weg terug naar onze kamer maken we voor het eerst kennis met de heel lieve cockatoos en papegaaien, die bij het Wyndham horen. Vooral de cockatoos vinden het heerlijk geaaid te worden, ze wringen zich in allerlei bochten en sluiten hun ogen. Dit betekent natuurlijk, dat de kinderen er vrijwel niet weg te slaan zijn! Ik snap het wel, want ik vind zo'n vogel ook wel erg bijzonder.

We hebben besloten vanavond in het hotel te eten, omdat we nog geen auto hebben. De keuze valt op Blossoms, een Chinees-Japans restaurant. Het eten is wel lekker en goed voorbereid, maar mijn hemel, wat duur!! Maar ja, we zijn op vakantie!

Al vroeg zijn we zo moe, dat de lichten uitgaan. Het was een lange dag, maar we zijn weer op ons favoriete eiland: Aruba!!