Vandaag gaan we heel wat visjes zien. Rick en Katja hebben om 10 uur hun eerste duik besproken en Kai, Saskia en ik mogen mee als snorkelers (voor maar $10 wat heel redelijk is!). Het Pedernalis wrak, waar we heen gaan, is vrij ondiep en dus ideaal voor beginnende duikers. Voor de verandering zijn Katja en Rick bijna de meest gevorderde duikers!

Als we eenmaal voor anker gaan laten we eerst de duikers van boord gaan. Behalve ons drietjes is er nog een Engelse dame, die niet gaat duiken. Veel van de mensen aan boord hebben net in een zwembad gedoken en proberen deze duik of het echt iets voor ze is om een scuba certificaat te krijgen. De man van de Engelse kon het wel goed in het zwembad, maar hij hyperventileert in de zee. Geen van beiden gaat uiteindelijk het water in.

Ik heb moeite met Kai, want hij wil geen zwemvest aan. Nu vind ik dat gewoonlijk prima, want hij zwemt goed, maar nu is er maar een persoon aan boord, behalve de twee Engelsen en ik. Ik voel me niet veilig en doe zelf ook een zwemvest aan. Eerst weigert Kai dan mee te gaan, maar uiteindelijk haalt hij toch bakzeil. Ik zeg hem, dat het zijn keuze is, ik heb duidelijk uitgelegd waarom hij er een aan moet.

Kai, Saskia en ik snorkelen wat rond, maar we zijn al verwend en vinden het eigenlijk maar saai. Kennelijk moet je echt het wrak binnenduiken om de mooie vissen te zien, want Rick en Katja komen enthousiast weer boven.

Rick wil dolgraag, dat Kai en ik ook ons duik certificaat halen, maar we hebben allebei problemen met de druk op onze oren. Ik zou dolgraag willen, maar het lukt me gewoon niet mijn oren te openen.

Gelukkig heb ik voor Kai (Donald Duck in het Nederlands!) en Saskia leesmateriaal meegenomen, want ze hebben er al gauw genoeg van. Ik draag mijn nieuwe wetsuit top en dat helpt goed tegen het koud worden. Ik zet de kinderen terug op de boot en snorkel zelf nog wat verder. Onder mij zie ik Rick en Katja duiken, heel leuk. Zij zien mij echter niet en Rick heeft de onderwatercamera, dus ik kan het allemaal niet vastleggen op de gevoelige plaat.

Rond twaalf uur zijn we terug op het vaste land en hebben we anderhalf uur om te eten voor onze volgende snorkeltrip. We kiezen Gilligan's, het strandrestaurant van de Radisson, waar we vorig jaar logeerden. Hoewel ik het heel leuk vind bij de Wyndham, waar we nu logeren, is de Radisson toch net iets meer mijn smaak. Alles is mooi daar, het landschap, het zwembad en de restaurants vind ik ook beter. Zo ook Gilligan's, waar ik een heel erg lekkere kipsate bestel en de andere kip sandwiches met Gouda kaas erop gesmolten. We blijven het zo lekker vinden, dat er hier automatisch mayonnaise (ok, Kraft, niet de lekkere Nederlandse fritesaus, maar toch) bij de frietjes wordt geserveerd.

Saskia ontmoet in het zwembad een 10-jarig Nederlands meisje, maar die is niet zo enthousiast om met Saskia te praten. Saskia's Nederlands klinkt denk ik om te beginnen vreemd voor Nederlandse kinderen.

Na de lunch melden we ons voor een snorkel trip op de Arusun, een grote catamaran, waar we twee jaar geleden ook op meegegaan zijn. De eigenaar is Nederlands en vrijwel al het personeel ook. Een pluspunt, vinden wij. Kees, een gepensioneerde Nederlander, die we twee jaar geleden hebben ontmoet en die een groot deel van het jaar op Aruba woont, gaat ook mee.

Hij vertelt, dat zijn jaar bestaat uit een paar maanden Zuid Afrika bij zijn zoon, een aantal maanden Aruba en nog een aantal maanden bij zijn dochter, ik ben vergeten waar zij woont. Dat lijkt me nu een heerlijk leven!!

De kapitein van Arusun heet Jan Tiemen en is ietwat verlegen. Maar met de "first mate" Evert raken we aan de praat. Hij is op een wereldreis, in Brazilie begonnen, daarna heel wat van Zuid-Amerika gezien en nu even een paar maanden op Aruba om geld te verdienen. Hierna gaat hij verder naar Centraal en Noord-Amerika, ook daar zijn onderhoud weer verdienend. In de VS zal dat dan alleen illegaal lukken, of hij dat weet, weet ik niet, maar ik had geen zin om daarop in te gaan. In ieder geval een avontuurlijk persoon!

Als eerste snorkelen we bij Malmok, waar ik een hele school squid zie en een mooie grote pufferfish. Ik neem heel wat foto's. Vervolgens gaan we naar het Antilla wrak, dat helemaal bedekt is met kleurige koralen en prachtige vissen zwemmen daar tussen door. Kai en ik gaan er samen op uit en Rick neemt Saskia onder zijn hoede. Het is een hele zwem, maar Kai en ik zien van alles en wijzen elkaar constant op nieuwe kleurrijke "vondsten". Rick heeft nu de camera, achteraf jammer, want Kai en ik zagen veel meer dan Saskia en hij.

Aan boord krijgen we lekkere hapjes, blokjes Goudse kaas en cervelaat worst met mosterd en augurken en lekkere drankjes, als je wilt met rum.

Katja wil terwijl wij snorkelen, bij een vriendinnetje, dat ze een paar dagen geleden heeft ontmoet, blijven. Als we terug komen van al onze avonturen staat ze al onder de douche. Ze baalt, dat ze deze beslissing heeft genomen (ik kan me nog zo goed herinneren, dat ik jaren geleden in een soortgelijke positie zat!!!), want het meisje bleek van het ene naar het andere zwembad te willen "hoppen" en Katja had daar geen zin in! Ze smeekt ons om morgen iets weg van het hotel te gaan doen, zodat ze niet de hele tijd met dat meisje hoeft te zijn.

Als we terugkomen in het hotel is er geen electriciteit. De noodgeneratoren staan aan, maar dat betekent slechts het broodnodige aan stroom. We hebben een reservering bij de Flying Fishbone om half zes en ik kan geen fohn gebruiken!! Paniek!

We hebben een nette uitlegbrief aan onze deur hangen, maar dat helpt niet! De Flying Fishbone is een speciaal restaurant en daar kan ik niet met zwemhaar aankomen!

Gelukkig flitst net voor 17 uur het licht weer aan en kunnen we ons klaarmaken. We bellen het restaurant, dat we door deze stroomuitval laat zijn en komen er slechts een kwartier te laat aan.

Dit restaurant ligt aan het water en bij sommige tafels zitten de mensen vrijwel letterlijk met hun tenen in het water. Onze tafel is een paar meter van het water verwijderd, maar goed ook, want Kai en Saskia zouden anders kleddernat en zanderig geweest zijn.

Het eten (voor mij crabsalade vooraf en red snapper met tomaten en kappertjes saus als hoofdgerecht) en de bediening zijn voortreffelijk. Woorden schieten tekort voor de spectaculaire zonsondergang, die we er zagen. De desserts zijn te groot, we kunnen ze gewoon niet op! Maar wederom smaken ze heerlijk. Helaas neemt het krijgen van de rekening nogal wat tijd, maar ach, we hebben geen haast.

Omdat we toch nog vrij vroeg terug zijn bij het hotel gaan Rick en de kinderen avondzwemmen. Het zwembad is hier tot 22 uur open. Ik werk mijn blog bij en daarna gaan Rick en ik nog even naar het casino. Het is er druk en er zijn te weinig tafels. We spelen een beetje, maar houden het dan voor gezien. Morgen weer een drukke dag.