Wednesday, August 17, 2005

Omdat ik me deze vakantie tot nu toe erg lui voel (gewoonlijk loop en ren ik toch wel regelmatig) lopen Rick en ik naar het Playa Linda resort, bij elkaar drie kilometer heen en terug, maar ach, het is toch wat.

We eten ontbijt op de kamer, maar het smaakt me niet. Door alle vochtigheid hier is het meergranen beschuit niet knapperig meer. Tijd dus om weer naar de Superfood te gaan vanmiddag.

Na al het ingesmeer met zonnebrandcreme stappen we in de auto om naar De Palm Island te gaan. We hebben een superkleine auto van Hertz, waar de kinderen eigenlijk niet in passen. Maar het heeft 4 wheel drive en we willen naar onder anderen de "Natural Pool". Helaas zit er een grote sticker op het dashboard met "Do Not Drive to Natural Pool" en we twijfelen nu dus wel. Maar goed, als sardientjes rijden we naar De Palm.

Daar stappen we uit om voor de overtocht en het verblijf op het eiland (waar je prachtig kunt snorkelen en eten en drinken ongelimiteerd is) te betalen en dan merkt Rick, dat hij zijn portemonnaie vergeten is en we moeten helemaal terug naar het hotel! Aruba is een klein eiland, maar het verkeer is flink en zoiets kost al gauw een uur.

Met het geruzie van de kinderen, die zo dicht op elkaar zitten achterin, heb ik wel even behoefte aan alleen zijn. Rick zet me af in het midden van Oranjestad en ik bekijk de vele juwelierswinkels. We zijn hier ieder jaar met onze huwelijksdag en Rick geeft mij dan een mooi sieraad. In de twintig minuten, dat ik rondloop, vind ik meteen wat ik mooi vind en bij dezelfde zaak als waar we vorig jaar iets gekocht hebben, die willen een "speciale" prijs geven daarom. Ik kan niet wachten om het aan Rick te laten zien en dan te hopen, dat hij het aan mij wil geven. Wij zien juwelen als een goede investering, hun waarde wordt nooit minder.

Eindelijk komen Rick en de kinderen terug, want ik heb het superwarm in de hete zon. Om half een gaat de halve dag prijs in voor De Palm Island en precies om die tijd zijn we er weer. We nemen het veerbootje erheen en ontmoeten daar nog een Nederlands-Amerikaans gezin uit Connecticut. De Nederlandse moeder en ik praten even over onze wederzijdse ervaringen, maar zij hebben veel kleinere kinderen en gaan naar een ander deel van het eiland. Helaas zien we ze verder niet meer. Jammer, want ze leek me een leuk iemand, die makkelijk een gesprek aanging. Ships that pass in the night...

We hebben ontzettende honger als we aankomen en meestal is er lekkere kipsate te krijgen. Maar dit keer niet, saai Amerikaans voedsel zoals hamburgers, chicken nuggets en hot dogs is wat de klok slaat. De frietjes zijn wel erg lekker en daar doe ik mijn lunch maar mee.

Zoals iedere keer daar is het snorkelen fantastisch. De gigantische blauwe papegaaievissen alleen al, die zo dichtbij komen, dat je ze kan aaien! En we vinden allemaal nog een inktvis, die een schelp zo vasthoudt, dat je niet bij hem kan komen.

Veel te laat bedenk ik me, dat ik allerlei ruggen heb staan insmeren, maar dat niemand mijn schouders heeft gedaan! En inderdaad zijn die aan het einde van de middag flink rood. We lezen nog wat op het vlonder, in de volle zon, dus al gauw wordt het veel te warm. Er lopen Amerikanen en Nederlanders links en rechts van ons en eerlijk gezegd zie ik er weinig verschil tussen! Ook in Oranjestad eerder vandaag viel me dat op. Mensen waarvan ik zeker was, dat ze Amerikaans waren, bleken opeens Nederlands te spreken.

Na nog een laatste snorkel partij gaan we mee met het veerbootje terug naar het vaste land. Het is rond vijf uur en we stoppen onderweg weer bij Superfood. Hier kopen we meer broodjes, die als sneeuw voor de zon verdwijnen in ons gezin. Ook chocomel is populair en ik koop krentenbollen voor mijn ontbijt. Ik blijf het grappig vinden, hoe de supermarkt hier een van de attracties is voor de kinderen (ok, voor ons ook) vanwege de Nederlandse spullen. Dat zal in Nederland nog wat worden!

Terug in het hotel maak ik me alvast klaar voor de avond, ik neem een douche en kleed me al wat netter aan. De meisjes gaan zwemmen en Rick, Kai en ik lopen naar Piet's Bar voor een drankje. Het weer is op zijn minst dreigend te noemen en de zonsondergang is helemaal niet mooi, helaas. Het bliksemt en dondert zo erg in de verte, dat we het kort maken, want ik wil in mijn nette plunje niet nat worden.

We eten vanavond bij Gasparito, een Arubaans restaurant in Noord. Rick en ik nemen Arubaanse gerechten en vragen ze pittig. Nou, daaraan voldoen ze zeker! We eten er heerlijk! Ik weet niet hoe je "snapper" vertaalt in het Nederlands, maar dat is de vis, die ons wordt voorgeschoteld. Dit is ook een kunstgalerij en er hangen mooie werken over Aruba. We moeten helaas wel binnen zitten, want buiten onweert en bliksemt het van jewelste!

4 Comments:

At 1:16 AM, Blogger Nel said...

Volgens mij heet snapper hier ook snapper want dat heb ik een paar keer op een menukaart gezien.

Bij deze van harte gefeliciteerd met jullie huwelijksverjaardag. Ik hoop dat je van Rick krijgt wat je hebt uitgezocht, maar daar twijfel ik eigenlijk niet aan. Heeft Rick ook wat voor zichzelf uitgezocht :) ???

 
At 5:43 AM, Blogger Annemiek said...

Ook alvast proficait met je huwelijksdag.
Grappig dat jullie zoveel tijd doorbrengen in de supermarkt. Dat deden wij in Nederland vorig jaar ook, en onze familie vond het maar vreemd. We gingen echt uit onze bol met dingen die we niet eens wisten dat we ze misten :-)

 
At 5:45 AM, Blogger Petra said...

Hoi Nel,

Nee, Rick wil dit jaar niets. Hij heeft geen nieuwe electronica op het oog en dat is eigenlijk het enige wat hem interesseert. In juwelen is hij absoluut niet geinteresseerd en horloges heeft hij al bij de vleet.
Mijn "cadeau" voor hem is een electronische "kaart" beneden in de lobby van het hotel, die iedereen vandaag kan lezen (ze doen het morgen niet, omdat ze dan dicht zijn).

 
At 5:47 AM, Blogger Petra said...

LOL, Annemiek!! Precies! De kinderen hebben allerlei koekjes ontdekt, die ze heerlijk vinden, ik heb me nooit gerealiseerd hoeveel verschillende Nederlandse koekjes er zijn!

 

Post a Comment

<< Home