Na al het gesnorkel en gezon van de afgelopen twee dagen lijkt ons een dag zonder water en zon een goed idee. De kinderen slapen uit en Rick en ik gaan winkelen in Oranjestad.

Voor we gaan vragen we aan de Hertz dame of we onze 4 wheel drive autootje mee kunnen nemen naar de Natural Pool (reden van het huren van die auto, die eigenlijk veel te klein is voor 5 personen). Haar antwoord is, dat dat niet meer mag.

Rick en ik balen daarvan en kijken op het parkeerterrein van het hotel eens rond en zien daar een Jeep Cherokee van het verhuurbedrijf "American Rental" staan (iedere huur auto hier heeft een grote sticker op het raam met naam en telefoonnummer van het bedrijf). Ik bel het nummer van American Rental en vraag of we die auto eventueel wel mee kunnen nemen naar de Natural Pool (de weg daarheen is niet zomaar ruw, maar ruig te noemen). Ja, dat kon. Wij zijn meteen verkocht, de kinderen zullen achterin meer ruimte hebben en we kunnen overal heen. We spreken af om om half twaalf hun auto in ontvangst te nemen.

Alsof de duivel ermee speelt start onze Hertz auto van de weeromstuit niet. We krijgen zo lang een ander, maar we zijn blij na vandaag van deze kleine autootjes verlost te zijn.

Ik neem Rick mee naar Gemani, waar ik de ring en armband, die ik dolgraag zou willen hebben heb gezien. Het is een wit gouden ring met diamanten en roze saffieren en een daarbij passende armband.

We hebben vorig jaar ook bij deze zaak gekocht en de manager herkent ons. Dit helpt ontzettend in de uiteindelijke prijs, die ver beneden de vraagprijs ligt. We weten, dat we goed zitten, als we later van een medewerkster bij een andere juwelier horen, dat roze saffieren heel populair en zeldzaam zijn en daarom duur.

Ik ben dolblij met mijn (toekomstige, want onze trouwdag is pas op zaterdag en mijn verjaardag pas op 10 september (ring)) cadeau en we zijn ook blij met de nieuwe auto. We vertellen de kinderen niets en lopen met hen naar de oude Hertz auto. Pas dan zeggen we dat we verder moeten lopen en als ze de nieuwe Jeep zien zijn ze laaiend enthousiast! Ze zullen nu niet meer als sardientjes in een blik zitten, heel wat relaxter!

We eten lunch bij Iguana Joe's, een leuk restaurant, dat op de eerste verdieping de hoofdstraat overziet. Ze hebben hier een heerlijke Keshi Yena, een Arubaans gerecht met gesmolten Goudse kaas, waar ik geen Nee tegen kan zeggen. Ook hun drankjes zijn lekker en we genieten allemaal van een heel lekkere lunch.

Na het eten stappen we in onze luxueuze Jeep (wat een heerlijke Amerikaanse luxe!) en rijden naar het oosten van het eiland. Hier stoppen we bij de Grotto van Lourdes, waar een altaar voor de Heilige Maagd is opgezet. Kennelijk worden hier diensten gehouden, want er zijn uit stenen gemaakte banken voor dit altaar. Aan de overkant van de straat is iets soortgelijks voor het Heilige Kind (Divino Nino).

We nemen wat foto's en gaan dan verder naar de "Tunnel of Love". Hier parkeren we, betalen de $7 per persoon (minder voor de kinderen) en krijgen een zaklantaarn omgehangen. Het bord zegt "Guide", maar kennelijk is die zaklantaarn je gids, want er gaat niemand mee de grot in.

Katja, Saskia en ik dragen slippers en de vrouw kijkt bedenkelijk naar onze voeten. Ze hebben een aantal gymschoenen staan, maar we besluiten het op ons eigen schoeisel te wagen.

Het wordt een heel avontuur! De "Tunnel" is ongeveer 300 meter lang en gaat best diep. Het blijft ondergronds warm (niet zoals bij ons, waar het in de grotten koel is) en zo af en toe is het een hele onderneming om verder te gaan, vooral voor Saskia, die toch nog klein van stuk is. Maar na een minuut of 15 vinden we de steile klim naar de uitgang. We kopen dankbaar water van een van de vrouwen daar, want het was benauwd en heet.

Hierna rijden we door naar de Guardirikiri grotten, maar we zijn wat uitgegrot, na de laatste flinke klim. Bij de zandduinen van Boca Prins gaan Kai en Saskia de auto uit, zij herinneren zich deze van vorig jaar en willen even in het mooie witte zand spelen.

Op de terugweg rijden we nog even helemaal naar boven op het hoogste punt van Aruba en kijken over het eiland. Een mooie gele vogel zit boven op een cactus en ik neem foto's. Aruba is woestijnachtig, maar niet minder mooi, dan een tropisch regenwoud.

Bij terugkomst in het hotel gaan de kinderen zwemmen en Rick en ik drinken een van de tientallen martini's op het menu van de bar bij de Radisson. We bestellen ook wat lekkere sushi en hopen op een mooie zonsondergang. Helaas gebeurt die niet, het is vanavond alweer bewolkt!!

De kinderen eten vanavond in het hotel en Rick en ik gaan naar Chez Mathilde. Dit is een heel goed Frans restaurant, gehuisd in een oude "Cunucu", een historisch Arubaans huis.

We hebben van tevoren gereserveerd en we zijn eigenlijk een beetje boos, als we vlak naast een druk gezin met een kind worden gezet, terwijl het restaurant vrijwel leeg is. Ik probeer het aan de serveerster (die vriendelijk Nederlands praat) uit te leggen, maar dan is haar Nederlands opeens niet goed genoeg. Leg maar eens uit, dat als je eens, zoals in ons geval, zonder kinderen bent en in een heel goed restaurant, je niet zit te wachten op een drie jarige, die constant "hi" komt zeggen, hoe schattig ook. Je komt dan als een onaardig iemand over, dus we laten het er maar bij.

Het wordt toch een heel fijne avond en het eten is ronduit voortreffelijk. Ik neem drie voorgerechten, in plaats van een hoofdgerecht en dat bevalt me prima. Ik kan Chez Mathilde van harte aanraden!