Om de een of andere reden slaap ik de laatste nacht voor een vliegreis nooit goed. Ik ben dus al vroeg wakker en Rick tot mijn verbazing ook. We doezelen nog wat, maar staan dan maar op. De kinderen daarentegen hebben helemaal geen interesse om op te staan. Kai wil zelfs niet mee snorkelen, dus gaan Rick en ik samen. Nog even visjes kijken, ik vind dat altijd leuk op de dag van vertrek.

Na een uurtje krijg ik het alweer koud en Rick moet nog heel wat pakken. Ik blijf met Kai en Katja in het zwembad en daarna de zee. Op het platform in de zee, waar iedereen vanaf springt, kom ik een oudere vrouw uit New York tegen. We beginnen en gesprek en ze vertelt, dat ze in september naar Washington gaat komen om tegen de oorlog in Irak te protesteren. Ze is een interessant iemand en vertelt, dat ze een studie heeft gedaan naar de methodes van geboortes in de ontwikkelde landen en dat ze Nederland zo speciaal vindt, vanwege de vele thuisgeboortes. Helaas moet ik daarna terug naar het hotel om te gaan eten, maar ik had graag nog meer met haar gekletst.

Terwijl de kinderen voor het laatst de cockatoos en papegaaien op hun arm krijgen leggen Rick en ik de laatste hand aan het pakken. Daarna gaan we het lekkere ontbijt buffet beneden eten. Ze hebben er zalm en heerlijke Goudse kaas. We eten veel, want we weten, dat we geen lunch zullen krijgen.

Na het eten gaat Rick uitchecken en gaan de kinderen en ik nog even afscheid nemen van de wel heel lieve cockatoos, Lisa, Candy, Rosie en Tommy. Die laten zich allemaal gewillig aaien en dat heeft tot gevolg, dat Katja (en in mindere mate Saskia) nu een cockatoo wil. Ik vertel ze, dat dat me veel te veel werk is, de poezen kosten me al genoeg tijd! Ze kunnen jaarlijks van deze vogels genieten op Aruba!

Omdat we vorig jaar (we vertrokken op zaterdag) eindeloos in de rij stonden voor de Amerikaanse douane (waar je al op Aruba doorheen gaat), proberen we ongeveer twee en een half uur voor vertrek op het vliegveld te zijn. We nemen de huurauto naar het vliegveld (kost $5 meer, maar minder dan een taxi) en krijgen er ternauwernood alle baggage in! Het is maar goed, dat we in Washington twee taxi’s moeten nemen, want in een auto zou dit alles gewoon niet passen.

De kinderen en ik slepen alle baggage naar binnen, terwijl Rick de auto wegbrengt. Wij checken het ook allemaal alvast in, want we zijn de enige wachtenden. Rick hoeft alleen zijn paspoort maar te laten zien om nog zijn instapkaart te krijgen. Hij heeft het voor de verandering maar makkelijk!

We lopen naar buiten en onze paspoorten en Arubaanse vertrekkaarten worden gecheckt. Dan kunnen we doorlopen de terminal in. Waar vorig jaar, die enorme rij stond staat niemand en we hebben alle tijd om de winkeltjes te bekijken. Katja koopt wat cadeautjes voor Leah en familie en Rick en ik vinden een leuke, vrolijk geverfde hagedis om aan de muur te hangen.

Dan gaan we door de Arubaanse veiligheidscontrole. Iedereen spreekt nog Nederlands en we hoeven onze schoenen niet uit. De volgende stap is paspoort controle aan de Amerikaanse zijde en even later zien we onze baggage al netjes op karretjes geladen om door de Amerikaanse douane te gaan. Ik ben een beetje zenuwachtig, want ik draag mijn nieuwe juwelen en als dat wordt ontdekt, moeten we daar belasting over betalen. Maar gelukkig let niemand erop en kunnen we zo onze koffers op de lopende band gooien.

Nu moeten we nog een keer door de veiligheidscontrole, ditmaal zonder schoenen en dan zijn we eindelijk bij de gates. Toch duurde dit alles maar een half uur op zijn hoogst en is het duidelijk, dat het beter is om door de weeks te vertrekken, dan op het weekend (logisch ook, natuurlijk)!

Vlak bij de gate is een kantoortje met een aantal internet computers. Voor 20 dollarcent per minuut kun je internetten. Er is nog een computer vrij en ik voed hem $10, 50 minuten dus. Ik schrijf twee dagen van dit blog en zet ze online en lees alle fora en wat email en dan zijn de 50 minuten op. Wel een leuke manier van tijd verdrijven! Om mij heen zitten (veelal jonge) Amerikanen, die hun email checken en eentje had het over zijn universiteit en wat de eisen voor volgend jaar zijn. De zomer zit er voor iedereen in de VS bijna op, na 5 september (Labor Day) is vrijwel iedereen terug op school, van welk niveau ook.

We gaan op tijd aan boord en de vlucht naar San Juan verloopt voorspoedig. Daar wachten we een uur en vertrekken met een heel klein beetje vertraging op weg naar Washington. Helaas voelt Saskia zich niet lekker en moet overgeven. Waarschijnlijk luchtziekte, want ze heeft ook last van wagenziekte. Ze eet daarna haar maaltijd (pasta) lekker op en het lijkt verder goed te gaan. Rick en ik nemen het kip gerecht en zijn het erover eens, dat het zowaar goed smaakt. Terwijl ik dit schrijf zijn we een uur buiten Washington en ik kan niet wachten tot we thuis zijn! We kunnen weer terugkijken op een heerlijke vakantie!

Onze laatste volle dag in Aruba en we besluiten er alles uit te halen. Als eerste gaan Rick, Kai en ik in alle vroegte snorkelen bij de rotsen voor het hotel. In de vroege ochtend zijn er meer vissen en vorig jaar zagen we zelfs een schildpad daar. We zien vandaag twee kreeften en allerlei kleurige vissen, wormen en enge schorpioenvissen.

Door alle zonnebrandcreme zijn de kraaltjes in Saskia’s haar helemaal plakkerig geworden. Tammy, de “vlechtster”, heeft vorig jaar ook op de laatste dag de kraaltjes vervangen en we zien haar op weg naar de lunch bij Gilligan’s weer. We spreken af, dat Saskia na de lunch opnieuw “gekraald” wordt. Het fijne van Aruba vind ik, dat het (ondanks al het gedoe rond Natalee Holloway) veilig is voor de kinderen. Er zijn geen drug dealers of andere verkopers op het strand, die je lastig vallen, bijvoorbeeld, iets wat op andere Caribische eilanden nog weleens gebeurd.

Katja blijft bij het hotel om op Saskia te wachten en passen en begint alvast in te pakken. Rick, Kai en ik gaan snorkelen bij Malmok. Daar zien we drie inktvissen en de “butterfly” visjes waar ik zo dol op ben. We blijven bijna twee uur in het water, maar dan krijg ik het koud. Dat is deze vakantie voor mij telkens het einde van het snorkelen geweest, ik krijg het op een gegeven moment ijskoud. De “bodyglove” (een wetsuit topje), die ik eerder deze vakantie kocht, helpt wel iets, maar niet afdoend.

Op de terug weg stoppen we nog even bij de Balashi logo winkel. Balashi is de naam van het bier, dat op Aruba wordt gebrouwen en Rick koopt een t-shirt en Kai een polo shirt met het merk fleswater erop.

Terug bij het hotel genieten we van het zwembad en de zee en gaan dan alvast inpakken. We geven onszelf een half uur en zijn dan al een heel eind. De tas met Nederlandse spullen zit flink vol! Ons afscheids happy hour drankje drinken we bij de Kokoa bar. Daar hebben we deze vakantie erg leuke mensen ontmoet en een ervan, Johan, is er nu ook. Met hem heeft Rick een paar keer gedoken. Rick tracteert hem op een Balashi en we praten wat af. Johan heeft een interessante baan, waarbij hij de wereld rondreist. Alleen in Amerika is hij nog niet geweest. Natuurlijk nodigen we hem bij ons uit. Meestal zijn dit soort contacten “ships that pass in the night”, maar je weet nooit.

Ook zien we onze serveerder van een paar avonden terug bij Le Dome bij de bar en tot onze verrassing tracteert hij ons op een rondje. Erg leuk! Hij gaat deze week terug naar Nederland na een jaar Aruba, want hoezeer hij ook dol is op Aruba, hij mist zijn familie en vrienden te erg.

Nadat we van een laatste adembenemende zonsondergang hebben gezien en gefotografeerd lopen we terug naar het hotel. Daar maken we ons klaar voor het avondeten, dat we in het hotel gaan eten bij het mooie restaurant Pago Pago. Daar worden we hartelijk ontvangen, Errol, onze serveerder maakt grapjes met Saskia over haar Nintendo en is werkelijk heel goed. We genieten van onze laatste avondmaaltijd op het eiland, maar de kinderen zijn ontzettend moe en gaan al snel weer naar boven.

Rick en ik willen nog even in het casino spelen, want we hebben nog $10 coupons voor de Blackjack. Weer wordt het gezellig, omdat de dealers het leuk vinden Nederlands te praten. Over het algemeen vinden we het personeel bij het Wyndham hotel vriendelijker, dan vorig jaar bij de Radisson. We zijn er nog niet uit, waar we volgend jaar willen logeren, maar deze ervaring bij de Wyndham is wel erg goed geweest.

Al heel vroeg vertrekken Rick en Katja (die zich gelukkig weer goed voelt) voor hun laatste duik deze vakantie bij het "Blue Reef". Kai, Saskia en ik gaan vlakbij het hotel snorkelen. Dat kleine stukje rotspartij daar heeft heel wat leven! We zien er twee kreeften (voor mij de eerste ooit in het "wild") en een enorme mureen. Helaas gaat Saskia's snorkel stuk en moeten we eruit.

Bij een van de vele duikwinkeltjes kopen we een nieuwe snorkel en als we daarmee klaar zijn komen Rick en Katja alweer aan lopen. Ik neem Rick gauw mee naar de rotsen en de mureen en kreeft zijn er waarempel nog.

Omdat het gisteren niet lukte besluiten we vandaag de saucijzebroodjes (en voor Saskia een kaasbroodje) bij Superfood te halen op weg naar De Palm Island. Daar warmen ze ze lekker op en zo hebben we een lekkere, goedkope, erg Nederlandse lunch.

De Palm Island blijft onze favoriete snorkelplaats op Aruba. De papegaaienvissen zijn er zo mooi en vrij tam, je kunt ze soms aaien. Het is er vrij ondiep, dus je kunt ook mooie foto's maken (tenminste, ik hoop, dat ze gelukt zijn).

We blijven er tot vier uur en stoppen op de terugweg in Oranjestad bij de juwelier. Katja en Saskia willen ook wel erg graag een glinsterend souvenir en kiezen beiden een mooi paar oorbelletjes uit. Rick zal weten, dat hij drie vrouwen onder zijn vleugels heeft!!!

Hierna gaan we voor onze laatste inkopen naar Superfood en zoals ieder jaar zullen we weer een hele tas met Nederlands lekkers mee naar huis slepen. Hopelijk blijft het allemaal een beetje heel, want veel van de sauzen en de pindakaas zitten in glazen potten.

Voor onze "happy hour" drink gaan we naar Piet's Bar en nemen daar afscheid van de twee dames, Estrelita en Luz, waar we altijd gezellig mee kletsen. De frietjes met pindasaus bij Piet's Bar zijn niet te versmaden en we eten vanavond zelfs twee bakjes op!

Hierdoor hebben we niet zoveel honger als we om 8 uur bij Papiamento komen om te eten. Het is ook flink warm, de fameuze Arubaanse wind is vanavond maar zwak. Ik bestel twee voorafjes, want een heel hoofdgerecht is me te veel. Een van de gerechten, die ik bestel, is weer Keshi Yena. Ik blijf dat een heerlijke combinatie van ingredienten vinden.

We zijn allemaal ontzettend moe van alle zon en zee vanavond, dus geen casino, maar lekker op de kamer lezen. Morgen alweer de laatste volle dag in Aruba, wat vliegt zo'n vakantie toch voorbij!

We slapen vanochtend wat uit, want het is gisteravond laat geworden en Katja voelt zich niet zo lekker. Gelukkig gaat dat na een ontbijtje met yoghurt en een krentenbol alweer een stuk beter en we maken ons klaar om naar de "Natural Pool" te rijden.

Dit was een van de redenen, waarom we onze auto halverwege de vakantie inwisselden. Niet alleen was de auto van Hertz te klein, maar we mochten er ook niet mee naar de Natural Pool.

De naam zegt het al, het is een natuurlijk gevormd zwembad aan de ruige oostkust van Aruba. De Arubanen noemen het "Conchi" en de weg erheen is op zijn zachtst gezegd ontzettend ruig met grote scherpe stenen. Twee jaar geleden hebben we er een lekke band opgelopen, maar toen hadden we dat kleine autootje van Hertz.

Vorig jaar ging het wel goed en lukte het om er te zwemmen en snorkelen. Dat was spectaculair en dus wagen we het dit jaar weer. De Jeep Cherokee is veel beter uitgerust om zo'n weg te rijden en we vinden het vrij makkelijk en zonder kleerscheuren.

Het snorkelen is er net zo mooi als we van vorig jaar herinneren, vooral rond het middaguur, als de zon op de grote, kleurige koraal wand schijnt en de vissen, die zich daar verstoppen, zichtbaar worden.

Na een paar uur lekker gesnorkeld te hebben rijden we terug naar Oranjestad. Onderweg zien we leuke, kleurige "cunucu"s, de originele Arubaanse huisjes. Overal waaien gele, groene of oranje vlaggetjes en staan politieke borden. Er wordt op 23 september gestemd en de campagnes zijn duidelijk in volle gang. Het is een kleurig geheel.

Ons oorspronkelijke plan was om bij Superfood saucijzebroodjes te halen en die voor de lunch te eten. Maar de supermarkt blijkt om 12 uur te sluiten op zondag. Niet getreurd, we rijden terug de stad in en hebben onze tweede lunch deze vakantie bij de Paddock. Het eten daar is zo heerlijk Nederlands en de bediening ook. Behalve het prachtige weer waan je je even in Nederland daar!

Na een lekker stokbroodje gezon daar relaxen we de rest van de middag in het zwembad en de zee. We hebben vanavond een vroege reservering voor een tafeltje bij Marandi. Dit Nederlandse restaurant heeft een "palapa" als dak en is aan het strand gesitueerd. Hierdoor maken we alweer een heel mooie zonsondergang mee! Het eten is ook erg lekker en de bediening bijzonder vriendelijk. Alweer krijgen we complimenten, dat onze kinderen en Rick zo goed Nederlands spreken. Ze glunderen allemaal!

Helaas voelt Katja zich door de warmte toch weer niet lekker en rekenen we gauw af. Hopelijk zet deze malaise niet verder door, want ze wil nog graag een keer gaan duiken deze vakantie!

Rick en ik eindigen onze avond in het Casino. Dit keer is het erg gezellig, hoewel we bepaald niet winnen! We kletsen leuk Nederlands met de dealers Elvis en Edgar, die zeggen vrijwel nooit Nederlandse klanten te krijgen. Ze vonden het duidelijk leuk om eens Blackjack in het Nederlands te spelen!

Rick en ik staan rond kwart voor acht op. Ik wil vroeg gaan wandelen anders is het zo verschrikkelijk heet en vochtig en om de een of andere reden heb ik hier de hele tijd dorst! Ik voel me als zo'n schipbreukeling, die alleen nog maar aan water kan denken. Dat kopen we meteen bij de eerste "bar" ('s ochtends koffiebar, natuurlijk). Ik leeg mijn flesje meteen, wat Rick de opmerking ontlokt, dat ik het als schipbreukeling niet zou halen. Nou, ik ben ook niet van plan er een te worden!

We lopen naar de kleurige vissersboten en ik neem heel wat foto's. Onderweg ontmoeten we een Amerikaans stel, dat ziet hoe ik foto's aan het nemen ben. Zij komen al sinds 1986 ieder jaar naar Aruba en raadden ons aan naar Casibari te gaan, dat schijnt heel mooi te zijn. Het ziet er echter naar uit, dat dat dit jaar niet gaat lukken voor ons, dus, ach jee, we moeten volgend jaar wel terug! We hebben dit eiland nog steeds niet helemaal verkend!

Terug bij het hotel eten we ontbijt en de kinderen verkiezen om met de vogels in het hotel te gaan spelen en in het zwembad te gaan zwemmen. Ik vind dit zwembad maar matig, want door de vele wind drijft er allerlei viezigheid in. De vogels vind ik wel erg leuk, vooral de cockatoos, die zich gewillig laten aaien. Katja wil nu per se een cockatoo, maar Rick en ik zien dat niet zitten. We hebben al genoeg dieren en wie moet er dan voor zo'n vogel zorgen, als wij op reis zijn, wat toch regelmatig het geval is? We proberen haar al dagen te laten zien, dat het gekkerwerk is, ook al omdat ze over drie jaar al uit huis gaat en op college kan ze het wel vergeten, zo'n enorme kooi met vogel!

Beneden in de lobby is een panel met allerlei berichten. De meeste daarvan laten je weten, dat er op maandag een manager's cocktail party is en op woensdag een cabaret en meer over het hotel. Maar je kunt ook een persoonlijk berichtje aanvragen. Rick wilde niets hebben voor onze trouwdag vandaag, maar dit leek me toch wel leuk. Ik ben dus eergisteren gaan vragen hoe ik zo'n berichtje kon schrijven.

Ik werd daarvoor naar een kantoortje gestoord en ik moest naar Ramiro Rafael vragen. Nou, die bleek er dus niet te zijn. Ik vroeg de hoogst onbehulpzame en ongenaakbare Nederlandse dame dus hoe dit alles in zijn werk ging, want ik zou graag vandaag, zaterdag, een berichtje plaatsen.

Dat zou niet gaan, zei ze, want ze zijn op zaterdag niet op kantoor. Ok, dan voor vrijdag, geen probleem, een dagje te vroeg is niet erg. Het kost $10 verklaarde ze nog ijzig, hopend mij van dit idiote idee af te brengen. Maar helaas voor haar, ik schreef een berichtje en zij moest het gisteren intikken.

We hebben nu dus al twee dagen genoten van mijn berichtje (Happy 17th Anniversary, Rick, All my Love, Petra), de kinderen zagen het het eerst gisteren en het staat er waarschijnlijk morgen nog, want ze komen natuurlijk pas maandag weer op hun werk. Wat een deal!

Rick en ik pakken onze snorkelspullen (althans, dat denk ik) en gaan naar Malmok om inktvissen te zoeken. Als we daar aankomen bemerk ik, dat ik mijn snorkelspullen ben vergeten (ik droeg een heel stel andere dingen). Rick, galant als altijd, biedt mij zijn masker en gaat zelf helemaal terug om mijn spullen op te halen. Terwijl hij weg is, zie ik allerlei mooie vissen en ik kan niet wachten ze aan hem te laten zien. Samen snorkelen we een paar uur en zien allerlei moois.

Met lunchtijd zijn we terug en gaan met de kinderen bij Gilligan's bij het Radisson hotel eten. We vinden allemaal, dat het voelt alsof we "thuiskomen" hier. Het is zoals altijd erg lekker eten, hun kip sate is om je vingers bij af te likken.

Na het eten gaan Rick en ik naar Oranjestad om mij armband op te halen, die bij de juwelier gemaakt is. Hij ziet eruit, alsof we hem pas hebben gekocht en we zijn beiden zeer onder de indruk! En dat allemaal gratis!!

Saskia is de charger van haar Gameboy kwijt en we weten allebei hoe dat toch wel een handige babysit kan zijn op reis, dus we kopen een nieuwe bij een van de electronica zaakjes in Oranjestad.

Op de terugweg stoppen we nog even bij de supermarkt, ik koop de nieuwe Nederlandse tijdschriften van deze week en we kopen nieuwe ontbijt spullen. Het is druk, want het natuurlijk zaterdag en iedereen, die op het eiland woont, komt inkopen doen. Opvallend is het aantal Nederlanders in de winkel, er wonen er hier toch wel veel, volgens mij.

Na alle hitte liggen we nog even in het zwembad en lees ik wat in de nieuwe tijdschriften en dan ga ik naar de spa om nieuwe nagellak op mijn vingers en tenen te laten aanbrengen.

Ter ere van onze trouwdag gaan Rick en ik vanavond sjiek eten en dan kan ik niet met van die half gelakte en half afgebladderde nagels aankomen natuurlijk. Na zo'n drie kwartier bij de spa zie ik er weer als nieuw uit en heb ik me intussen flink vermaakt. De Nederlandse manager van de spa was hoogst vermakelijk. Iedere keer als de telefoon ging kwam er een welgemeend "Jezus Christus!" uit en dan sprak hij weer uiterst vriendelijk met degene aan de lijn. Die zou nooit kunnen raden, dat hij eigenlijk hoogst geergerd was door die inbreuk op zijn andere werkzaamheden!

We gaan nog even een drankje drinken bij de Kokoa Bar en de zonsondergang is prachtig. Maar de sfeer is lang niet zo leuk als gisteren, toen het bandje speelde, dus we haken al gauw weer af.

In vol ornaat (Rick met jasje en dasje, ik in een nieuwe jurk en natuurlijk met nieuwe sieraden) gaan we nog even in het casino spelen voor het diner. Zonder geluk en het valt ons op hoe stoicijns de dealers zijn, vergeleken met de gezellige dealers in Las Vegas.

Dan is het tijd om naar Le Dome te gaan, waar we de gereserveerde romantische tafel toegewezen krijgen. Dit is een restaurant, dat het ook in Washington of New York prima zou doen, prima service en heel lekker eten. Vooral de profiteroles waren niet te versmaden. Een heel goede keuze voor een speciale aangelegenheid!

De hele dag hebben we herinneringen opgehaald van 17 jaar geleden. De tijd lijkt omgevlogen, maar er zijn ook zo ontzettend veel dingen gebeurd in die tijd, die eindeloos veel herinneringen oproepen. Op naar de volgende 17!

Al om 8 uur vertrekken Rick en Katja voor een dubbele duik. Ze gaan naar plekken, waar ze nog nooit gedoken hebben, het Jane Sea freighter wreck en het Barcandera Reef. Het schijnt prachtig te zijn en ik benijd ze. Ik ben te bang om te duiken, maar oh, wat zou ik graag al dat onderwater moois dichterbij bekijken, dan met snorkelen!

Kai, Saskia en ik gaan als eerste naar de Butterfly Farm. Hier zijn we de afgelopen twee jaar ook geweest en het is er altijd een oase van rust met prachtige vlinders. Ik neem mijn macro lens mee en heb hopelijk een paar heel mooie vlinder closeups, want ze fladderen me wat af, die beestjes!

Het is snikheet bij de farm, dus terug bij het hotel doen we gauw ons zwempak aan. Ik doe mijn "zwemhandschoenen" aan (die het zwemmen zwaarder maken) en ga 45 minuten in zee zwemmen. Heerlijk, geen wallen of kanten, gewoon aan een stuk door zwemmen en onder me zie ik allerlei kleurige visjes. Veel leuker, dan in het zwembad!

We lunchen bij Linda's, een pannenkoekenrestaurant vlak bij het hotel en maken een reservering bij het nieuwe, ernaast gelegen restaurant Bingo's. Dit is een helemaal Nederlands restaurant en Rick ziet al uit naar zijn jenevertje.

Het is alweer drie uur als we terug aan het strand zijn, wat vliegt de tijd toch!! Kai, Katja, Saskia en ik gaan parasailen, terwijl Rick het allemaal filmt op de boot. Katja is de enige van ons, die het weleens gedaan heeft.

Kai en ik gaan samen omhoog en we vinden het fantastisch! Niet alleen hebben we mooi uitzicht over het eiland, maar we zien onder ons ook allemaal schildpadden aan de oppervlakte van het water zwemmen. Het duurt veel te kort naar onze smaak en is flink duur, dus een tweede keer zit er dit jaar niet in. Gelukkig hebben we nu al min of meer besloten, dat als de financieen het toelaten, we hier volgend jaar toch weer terug willen komen en kunnen we de kinderen dus met "volgend jaar weer" tevreden stellen.

We gaan een zonsondergang drankje drinken bij de Kokoa Bar. Hier zijn we al een paar keer geweest deze vakantie. Er komen veel Nederlanders en er speelt een leuk bandje. We raken aan de praat met twee duikers, waar Rick en Katja eerder vandaag mee hebben gedoken. Sommige mensen doen hier niets anders dan duiken! Het is erg gezellig en we blijven langer, dan we gedacht hadden, waardoor we wat laat zijn voor onze reservering bij Bingo's.

Maar ach, niet getreurd, onze tafel staat klaar en de serveerster grapt, dat het hier Aruba tijd is. Het eten is erg lekker, de kinderen krijgen zelfs bitterballen. Mike, een van de eigenaren, komt zich even voorstellen, ik had zijn naam op de Aruba forums op het internet gezien. Ik beloof hem het restaurant overal aan te prijzen, want dat verdient het ook helemaal. Dus bij deze!

Na al het gesnorkel en gezon van de afgelopen twee dagen lijkt ons een dag zonder water en zon een goed idee. De kinderen slapen uit en Rick en ik gaan winkelen in Oranjestad.

Voor we gaan vragen we aan de Hertz dame of we onze 4 wheel drive autootje mee kunnen nemen naar de Natural Pool (reden van het huren van die auto, die eigenlijk veel te klein is voor 5 personen). Haar antwoord is, dat dat niet meer mag.

Rick en ik balen daarvan en kijken op het parkeerterrein van het hotel eens rond en zien daar een Jeep Cherokee van het verhuurbedrijf "American Rental" staan (iedere huur auto hier heeft een grote sticker op het raam met naam en telefoonnummer van het bedrijf). Ik bel het nummer van American Rental en vraag of we die auto eventueel wel mee kunnen nemen naar de Natural Pool (de weg daarheen is niet zomaar ruw, maar ruig te noemen). Ja, dat kon. Wij zijn meteen verkocht, de kinderen zullen achterin meer ruimte hebben en we kunnen overal heen. We spreken af om om half twaalf hun auto in ontvangst te nemen.

Alsof de duivel ermee speelt start onze Hertz auto van de weeromstuit niet. We krijgen zo lang een ander, maar we zijn blij na vandaag van deze kleine autootjes verlost te zijn.

Ik neem Rick mee naar Gemani, waar ik de ring en armband, die ik dolgraag zou willen hebben heb gezien. Het is een wit gouden ring met diamanten en roze saffieren en een daarbij passende armband.

We hebben vorig jaar ook bij deze zaak gekocht en de manager herkent ons. Dit helpt ontzettend in de uiteindelijke prijs, die ver beneden de vraagprijs ligt. We weten, dat we goed zitten, als we later van een medewerkster bij een andere juwelier horen, dat roze saffieren heel populair en zeldzaam zijn en daarom duur.

Ik ben dolblij met mijn (toekomstige, want onze trouwdag is pas op zaterdag en mijn verjaardag pas op 10 september (ring)) cadeau en we zijn ook blij met de nieuwe auto. We vertellen de kinderen niets en lopen met hen naar de oude Hertz auto. Pas dan zeggen we dat we verder moeten lopen en als ze de nieuwe Jeep zien zijn ze laaiend enthousiast! Ze zullen nu niet meer als sardientjes in een blik zitten, heel wat relaxter!

We eten lunch bij Iguana Joe's, een leuk restaurant, dat op de eerste verdieping de hoofdstraat overziet. Ze hebben hier een heerlijke Keshi Yena, een Arubaans gerecht met gesmolten Goudse kaas, waar ik geen Nee tegen kan zeggen. Ook hun drankjes zijn lekker en we genieten allemaal van een heel lekkere lunch.

Na het eten stappen we in onze luxueuze Jeep (wat een heerlijke Amerikaanse luxe!) en rijden naar het oosten van het eiland. Hier stoppen we bij de Grotto van Lourdes, waar een altaar voor de Heilige Maagd is opgezet. Kennelijk worden hier diensten gehouden, want er zijn uit stenen gemaakte banken voor dit altaar. Aan de overkant van de straat is iets soortgelijks voor het Heilige Kind (Divino Nino).

We nemen wat foto's en gaan dan verder naar de "Tunnel of Love". Hier parkeren we, betalen de $7 per persoon (minder voor de kinderen) en krijgen een zaklantaarn omgehangen. Het bord zegt "Guide", maar kennelijk is die zaklantaarn je gids, want er gaat niemand mee de grot in.

Katja, Saskia en ik dragen slippers en de vrouw kijkt bedenkelijk naar onze voeten. Ze hebben een aantal gymschoenen staan, maar we besluiten het op ons eigen schoeisel te wagen.

Het wordt een heel avontuur! De "Tunnel" is ongeveer 300 meter lang en gaat best diep. Het blijft ondergronds warm (niet zoals bij ons, waar het in de grotten koel is) en zo af en toe is het een hele onderneming om verder te gaan, vooral voor Saskia, die toch nog klein van stuk is. Maar na een minuut of 15 vinden we de steile klim naar de uitgang. We kopen dankbaar water van een van de vrouwen daar, want het was benauwd en heet.

Hierna rijden we door naar de Guardirikiri grotten, maar we zijn wat uitgegrot, na de laatste flinke klim. Bij de zandduinen van Boca Prins gaan Kai en Saskia de auto uit, zij herinneren zich deze van vorig jaar en willen even in het mooie witte zand spelen.

Op de terugweg rijden we nog even helemaal naar boven op het hoogste punt van Aruba en kijken over het eiland. Een mooie gele vogel zit boven op een cactus en ik neem foto's. Aruba is woestijnachtig, maar niet minder mooi, dan een tropisch regenwoud.

Bij terugkomst in het hotel gaan de kinderen zwemmen en Rick en ik drinken een van de tientallen martini's op het menu van de bar bij de Radisson. We bestellen ook wat lekkere sushi en hopen op een mooie zonsondergang. Helaas gebeurt die niet, het is vanavond alweer bewolkt!!

De kinderen eten vanavond in het hotel en Rick en ik gaan naar Chez Mathilde. Dit is een heel goed Frans restaurant, gehuisd in een oude "Cunucu", een historisch Arubaans huis.

We hebben van tevoren gereserveerd en we zijn eigenlijk een beetje boos, als we vlak naast een druk gezin met een kind worden gezet, terwijl het restaurant vrijwel leeg is. Ik probeer het aan de serveerster (die vriendelijk Nederlands praat) uit te leggen, maar dan is haar Nederlands opeens niet goed genoeg. Leg maar eens uit, dat als je eens, zoals in ons geval, zonder kinderen bent en in een heel goed restaurant, je niet zit te wachten op een drie jarige, die constant "hi" komt zeggen, hoe schattig ook. Je komt dan als een onaardig iemand over, dus we laten het er maar bij.

Het wordt toch een heel fijne avond en het eten is ronduit voortreffelijk. Ik neem drie voorgerechten, in plaats van een hoofdgerecht en dat bevalt me prima. Ik kan Chez Mathilde van harte aanraden!