Wednesday, August 24, 2005

Om de een of andere reden slaap ik de laatste nacht voor een vliegreis nooit goed. Ik ben dus al vroeg wakker en Rick tot mijn verbazing ook. We doezelen nog wat, maar staan dan maar op. De kinderen daarentegen hebben helemaal geen interesse om op te staan. Kai wil zelfs niet mee snorkelen, dus gaan Rick en ik samen. Nog even visjes kijken, ik vind dat altijd leuk op de dag van vertrek.

Na een uurtje krijg ik het alweer koud en Rick moet nog heel wat pakken. Ik blijf met Kai en Katja in het zwembad en daarna de zee. Op het platform in de zee, waar iedereen vanaf springt, kom ik een oudere vrouw uit New York tegen. We beginnen en gesprek en ze vertelt, dat ze in september naar Washington gaat komen om tegen de oorlog in Irak te protesteren. Ze is een interessant iemand en vertelt, dat ze een studie heeft gedaan naar de methodes van geboortes in de ontwikkelde landen en dat ze Nederland zo speciaal vindt, vanwege de vele thuisgeboortes. Helaas moet ik daarna terug naar het hotel om te gaan eten, maar ik had graag nog meer met haar gekletst.

Terwijl de kinderen voor het laatst de cockatoos en papegaaien op hun arm krijgen leggen Rick en ik de laatste hand aan het pakken. Daarna gaan we het lekkere ontbijt buffet beneden eten. Ze hebben er zalm en heerlijke Goudse kaas. We eten veel, want we weten, dat we geen lunch zullen krijgen.

Na het eten gaat Rick uitchecken en gaan de kinderen en ik nog even afscheid nemen van de wel heel lieve cockatoos, Lisa, Candy, Rosie en Tommy. Die laten zich allemaal gewillig aaien en dat heeft tot gevolg, dat Katja (en in mindere mate Saskia) nu een cockatoo wil. Ik vertel ze, dat dat me veel te veel werk is, de poezen kosten me al genoeg tijd! Ze kunnen jaarlijks van deze vogels genieten op Aruba!

Omdat we vorig jaar (we vertrokken op zaterdag) eindeloos in de rij stonden voor de Amerikaanse douane (waar je al op Aruba doorheen gaat), proberen we ongeveer twee en een half uur voor vertrek op het vliegveld te zijn. We nemen de huurauto naar het vliegveld (kost $5 meer, maar minder dan een taxi) en krijgen er ternauwernood alle baggage in! Het is maar goed, dat we in Washington twee taxi’s moeten nemen, want in een auto zou dit alles gewoon niet passen.

De kinderen en ik slepen alle baggage naar binnen, terwijl Rick de auto wegbrengt. Wij checken het ook allemaal alvast in, want we zijn de enige wachtenden. Rick hoeft alleen zijn paspoort maar te laten zien om nog zijn instapkaart te krijgen. Hij heeft het voor de verandering maar makkelijk!

We lopen naar buiten en onze paspoorten en Arubaanse vertrekkaarten worden gecheckt. Dan kunnen we doorlopen de terminal in. Waar vorig jaar, die enorme rij stond staat niemand en we hebben alle tijd om de winkeltjes te bekijken. Katja koopt wat cadeautjes voor Leah en familie en Rick en ik vinden een leuke, vrolijk geverfde hagedis om aan de muur te hangen.

Dan gaan we door de Arubaanse veiligheidscontrole. Iedereen spreekt nog Nederlands en we hoeven onze schoenen niet uit. De volgende stap is paspoort controle aan de Amerikaanse zijde en even later zien we onze baggage al netjes op karretjes geladen om door de Amerikaanse douane te gaan. Ik ben een beetje zenuwachtig, want ik draag mijn nieuwe juwelen en als dat wordt ontdekt, moeten we daar belasting over betalen. Maar gelukkig let niemand erop en kunnen we zo onze koffers op de lopende band gooien.

Nu moeten we nog een keer door de veiligheidscontrole, ditmaal zonder schoenen en dan zijn we eindelijk bij de gates. Toch duurde dit alles maar een half uur op zijn hoogst en is het duidelijk, dat het beter is om door de weeks te vertrekken, dan op het weekend (logisch ook, natuurlijk)!

Vlak bij de gate is een kantoortje met een aantal internet computers. Voor 20 dollarcent per minuut kun je internetten. Er is nog een computer vrij en ik voed hem $10, 50 minuten dus. Ik schrijf twee dagen van dit blog en zet ze online en lees alle fora en wat email en dan zijn de 50 minuten op. Wel een leuke manier van tijd verdrijven! Om mij heen zitten (veelal jonge) Amerikanen, die hun email checken en eentje had het over zijn universiteit en wat de eisen voor volgend jaar zijn. De zomer zit er voor iedereen in de VS bijna op, na 5 september (Labor Day) is vrijwel iedereen terug op school, van welk niveau ook.

We gaan op tijd aan boord en de vlucht naar San Juan verloopt voorspoedig. Daar wachten we een uur en vertrekken met een heel klein beetje vertraging op weg naar Washington. Helaas voelt Saskia zich niet lekker en moet overgeven. Waarschijnlijk luchtziekte, want ze heeft ook last van wagenziekte. Ze eet daarna haar maaltijd (pasta) lekker op en het lijkt verder goed te gaan. Rick en ik nemen het kip gerecht en zijn het erover eens, dat het zowaar goed smaakt. Terwijl ik dit schrijf zijn we een uur buiten Washington en ik kan niet wachten tot we thuis zijn! We kunnen weer terugkijken op een heerlijke vakantie!

0 Comments:

Post a Comment

<< Home